Road to revanche of road to recovery, hoe ik deze persoonlijke blogserie ga noemen weet ik nog niet precies.

Afgelopen weken is het me steeds duidelijker geworden dat ik vorig jaar in november over mijn grenzen ben gegaan. Mentaal zat ik redelijk in de knoop en fysiek bleef ik mezelf maar afmatten. Maar ik zou alles op alles zetten om van 1 december mijn dag te maken. Zo’n wedstrijd beginnen wanneer je eigenlijk al over je top heen bent en misschien stiekem ook wel oververmoeid bent, maakt de wedstrijd extra zwaar maar de impact die het zou hebben op mijn toch al uitgeputte lichaam heb ik onderschat. De spierpijn is dan na een paar dagen misschien weg, daarna begint het echte herstel proces pas.

Waar ik rekende op een maand rustig aan doen bleef ik twee maanden kwakkelen. Stevige wandelingen bezorgde me al spierpijn, lange nachten slapen hielpen me niet van mijn vermoeidheid af en mijn herstellende lichaam bleek ook extra vatbaar voor rondhangende griepjes.

Afgelopen week was eigenlijk mijn beste week weer sinds tijden. Ik kan de trainingen weer uitvoeren die in mijn schema staan, ik lijk er goed van te herstellen en heb er vooral ook weer veel plezier in. Het bloed kruipt waar het ging gaan kan en de kriebels om een trainingswedstrijdje te fietsen overwonnen.

Vanmorgen eenmaal aan de start vroeg ik me af waarom ik dit had bedacht, met zo’n 10 uur op de fiets in de afgelopen 2 maanden voelde ik me totaal niet op mijn plek in een peloton met fitte wielrenners. Lang de tijd om verder na te denken had ik niet want daar was het startsein al.

Ik zocht een plekje in het peloton en dat viel niet tegen. Het heuveltje in het parcours kwam ik best lekker op, wind tegen verstopte ik mezelf zo goed mogelijk en wind mee op het rechte stuk trapte ik eigenlijk veel makkelijker en harder van verwacht. Na een minuut of tien kreeg ik zelfs een kleine glimlach op mijn gezicht, dit was nog best leuk en ik bleek het ook gewoon nog best aardig te kunnen. Zouden die trainingen met meer focus op cadans nu al hun vruchten afwerpen?

Heel lang kon ik niet genieten, ik hoorde gegil, gevloek en gerem. Rechts vooraan in het peloton was een valpartij en daar zat ik achter. Vanuit stilstand was het vollebak optrekken en een in stukken gescheurd peloton probeerde weer aansluiting bij elkaar te vinden. Hier kwam ik er al snel achter dat ik nog kracht en explosiviteit miste. Ik kon geen gaten dichtrijden en kon sterke mannen die uit mijn wiel voorbij sprongen niet volgen. Ik zag het gat steeds groter worden en bleef samen met nog een paar andere renners achter. Mijn eerste spreekwoordelijke jasje had ik uitgedaan, en dat terwijl ik er nu ook niet bepaald veel aan had.

Het leuke van zo’n trainingscriterium op een clubrondje is dat je even kunt uitrusten en dan weer aan kan sluiten bij het peloton. Ik nam een paar slokken water, trapte de benen een beetje los en fietste vervolgens weer gezellig mee. Dat ging eigenlijk weer net zo prima, totdat het peloton geen peloton meer wilde zijn. Er kwamen aanvallen, het tempo ging flink omhoog en het was fietsen op een lint. Ik had moeite met mijn plek behouden en kwam steeds wat verder naar achter te zitten. Uiteindelijk zat ik op het kantje in de wind en moest ik er toch weer af. Ik deed nog een ultieme poging om terug te sprinten maar ik zag het achterwiel van mijn voorganger steeds verder weg rijden. Maartje vs. Jasjes: -1

Weer een paar slokken water, weer de beentjes even laten uitrusten en weer aansluiten. Met nog een krappe 20 minuten wedstrijd zou ik het eigenlijk wel tot het eind moeten kunnen volhouden. Zou moeten, want het bleek niet zo te gaan. Op het heuveltje zat ik achter een man die vergat dat terugschakelen naar een kleinere versnelling een optie was. Hij stond helemaal stil en ik dus ook. Er viel een klein gaatje en ik wilde hem voorbij zodat ik kon blijven aansluiten. Helaas ging dat niet zo makkelijk, in een alles of niet poging dook ik het gat in na de heuvel om mijn aansluiting weer te vinden. Van achter mij kwamen er nog een aantal mannen voorbij en zo zat ik weer aan het achterwiel. Wel één van de laatste achterwielen van het peloton en dat kan met deze snelheden en wind nooit lang goed gaan. Maartje vs. Jasjes: -2

Vervolgens ging het peloton de laatste twee ronden in en fietste ik lekker uit. Stiekem waren mijn benen nu toch wel behoorlijk zwaar geworden.

Ik had nooit gedacht een een raceverslag te schrijven over een trainingswedstrijdje, ik heb er namelijk al ontelbaar veel gereden en tijdens mijn fietstijd reed ik hierna ook nog 100 km in een grote ronde terug naar huis. Maar deze keer was het anders, dit was toch een kleine overwinning. Ik sta er weer, ik ben er weer. Nog niet op het niveau waar ik wil zijn, maar het is een stuk minder slecht dan ik had durven hopen.

Vanaf nu zal ik je regelmatig op de hoogte houden van mijn road to revanche. Benieuwd hoe mijn weg dit seizoen verder zal verlopen? Via mijn blog en via Instagram zal ik je op de hoogte houden. Wat mijn doelen voor dit seizoen precies zijn lees je hier.