3, 2, 1, Start

Daar sta ik dan, aan de start van een hardloopwedstrijd, eindelijk. Na een auto ongeluk en blessureleed was ik een tijd niet in staat om te trainen. Na ruim 2 maanden niets doen, ben ik nu sinds 3 weken weer rustig begonnen. Mijn lichaam kan het nu redelijk aan maar van mijn conditie is weinig meer over. Toch wil ik vandaag alweer strijden voor wat ik waard ben. Waarschijnlijk stelt dat nog niet zoveel voor, dat weet ik zelf ook wel. Waarschijnlijk is het überhaupt en slecht idee dat ik hier aan de start sta maar toch doe ik het. Het gevoel van een startnummer, de adrenaline van een wedstrijd, de bereidheid om tot het gaatje te gaan, ik hou er van. Die prestatiedrang zit er gewoon in, alleen trainen om te trainen lijkt me niets. Ik heb competitie nodig en daarbij wil ik het liefst ook gewoon presteren. 

24 minuten en 35 seconde later kom ik over de streep. Even ter verduidelijking, mijn persoonlijk record staat op 21 minuten en 39 seconden. Ik kom dus niet eens in de buurt van een tijd die daarop lijkt, ik wist dat het een slecht idee zou zijn om mee te doen. Op het moment dat ik over de streep kom zijn het dan ook voornamelijk negatieve gedachten die door mijn hoofd gaan. Positief bekeken, ik heb de finish gehaald en zo goed als zonder pijn. Maar meedoen is belangrijker dan winnen telt niet echt voor mij, in 2018 moet ik weer op niveau zijn om te kunnen knallen tijdens de triathlon (om 10km te lopen, geen 5!). Ook daar komt die drang naar uitdaging weer naar boven. Maar waar komt die prestatiedrang vandaan? Waarom wil ik zo graag ‘goed’ zijn in iets? Als bewijs voor mezelf, dat ik iets ‘goed’ kan? Om anderen te laten zien dat ik ergens goed in ben? En wanneer is het dan eigenlijk goed? En staat er keerzijde tegenover? Kan je ook te fanatiek zijn? 

Een rondje googlen geeft me al wat antwoorden. Blijkbaar komt die prestatiedrang voort uit het verleggen van je grenzen. Je bent ambitieus en je wilt graag je grens verleggen, de lat steeds wat hoger leggen. Wanneer je resultaat voldoet aan je ambities kun je hier zelfwaardering en zelfvertrouwen uit halen. Maar eigenlijk zijn onze prestaties toch niet een graadmeter voor ons als mens? Als ik 3 minuten sneller loop op deze 5km, ben ik dan een beter of leuker mens? Volgens google niet, zelfwaardering moet komen uit waardering voor jezelf om wie je bent, niet om wat je presteert. Wanneer je die lat toch te hoog blijft leggen ontstaat er een soort ongezonde prestatiedrang. Dit zou slecht kunnen zijn voor je zelfbeeld en je zelfvertrouwen.  

Ik denk dat die lat best en beetje hoog mag liggen. Met jezelf uitdagen en naar doelen werken is niets mis. Die doelen zullen misschien alleen wat realistischer gesteld moeten worden. Na 6x hardlopen in 3 maanden kun je geen nieuw PR lopen. Je bent geen topsporter, je hebt niet de tijd om te trainen als een topsporter. Uiteindelijk is het dan voor mij ook niet haalbaar dat ik die prestaties lever.

Hoe zit dat met jou? Put jij kracht uit het halen van je doelen of leg jij de lat zo onhaalbaar hoog dat het je vooral vermoeid en teleurstelt?

 Ik ga nog maar eens goed nadenken over mijn doelen voor 2018 . . .