Raceverslag: 111km triathlon Bilzen

Op 14 mei 2018 door Maartje

Zondag 13 mei 2018 was het zo ver, mijn eerste triathlon van het seizoen en ook mijn allerlangste wedstrijd ooit. In oktober 2017 schreef ik me al in voor deze triathlon. Vorig seizoen was een goed seizoen en met een goede trainingswinter moest ik dit zeker kunnen gaan halen. Helaas liep de winter anders dan ik had gepland, veel lichamelijke ongemakken zorgde ervoor dat ik maar de helft van de tijd de trainingen aan het doen was die ik zo graag wilde doen. Een tijdsdoel of een uitslag had ik niet echt meer in mijn hoofd. Ik wilde gewoon heel graag de finish halen en kijken hoe dat zou gaan. Kijk je mee naar mijn raceverslag van de 111k triathlon in Bilzen?

 

 

 

Bilzen ligt in Belgisch Limburg, niet zo ver van Maastricht. Om 9 uur ’s morgens vertrokken we bepakt en bezakt vanuit huis. Onderweg was er best wat regen en ook toen we daar aankomen was het nat. Aangekleed en wel bracht ik mijn fiets en andere spullen naar de post. Kriebels in mijn buik maar ook heel veel zin in dit alles. Adrenaline all over. 1 km open water zwemmen, 100 km fietsen en 10 km lopen, kom maar op.

Het water was koud, maar het kon erger. We starten met een heleboel vrouwen tegelijk en dan is het altijd even zoeken naar je ritme. Geduw en getrek, klotsen water in je mond en vies groen water. Ik zwom redelijk maar niet super. Vaak ben ik bij het uit het water komen een beetje de kluts kwijt. Dat was deze keer niet minder. Ik had wat moeite om uit het water te klimmen en waggelde naar mijn fiets. Eenmaal daar lukte het me niet eens om op één been te staan. Ik probeerde mijn wetsuit uit te doen maar ik was zo van de kaart dat ik bijna omviel en mezelf vast moest grijpen aan het hek. Veel langer dan nodig stond ik daar alsof ik dronken was. Eenmaal op de fiets gesprongen met een slok drinken ging dat vrijwel direct weer over.

De eerste ronde fietsen kwam ik er redelijk in. Het miezerde nog een klein beetje maar dit was niet hinderlijk. Het was een ronde van ruim 30 km met wat lange stukken maar ook met een klimmetje en wat viaducten. De laatste 6 km waren wind tegen en hier merkte ik voor het eerst dat mijn benen toch wel hard moesten werken. In kwam na de eerste ronde door en dacht: ‘normaal was ik nu bijna klaar, deze keer moet ik dit nog 2x doen, zucht’.

 

 

In de tweede ronde kreeg ik het al iets lastiger, halverwege leek de wind ergens wat gedraaid en aangewakkerd en merkte ik al even dat ik wat moeite had met het tempo volhouden. Ook werd het hier mentaal al wat zwaarder. In je eentje in niemandsland op een tijdritfiets in een niet zo comfortabele positie, het is best ongemakkelijk eenzaam. Ik kwam weer terug bij zinnen en ging verder: ‘door rijden Maartje, tandje erbij, dit kan harder’.

Uiteindelijk begon ik aan de laatste ronde. Mijn nek was ondertussen al behoorlijk stijf geworden, ik kon niet meer goed op of om kijken. Ook mijn benen werden nu toch wel echt moe. De eerste brug over het kanaal voelde toch al behoorlijk zwaar. Ongeveer halverwege de laatste ronde was het even voorbij. Het voelde niet als een hongerklop, ik was niet licht in mijn hoofd, maar mijn benen wilde niet meer. Ik kreeg heel veel moeite met tempo houden en mijn hartslag wilde ook niet meer omhoog. Het teken van vermoeidheid. Die laatste 6 km tegen de wind in waren een uitputtingsslag. Alles deed zeer en er zat geen power meer in mijn benen. In de laatste kilometer voor de post begon ik me af te vragen of ik überhaupt nog moest gaan lopen. Hardlopen is het onderdeel wat ik het zwaarste vind, met benen die zo moe waren zag ik hier gigantisch tegen op.

 

 

Toch was het ook fijn om even van die fiets af te komen. Wanneer je op zondagmorgen met een groepje vrienden gezellig 100 km gaat fietsen ben je waarschijnlijk al wat stijvig. Als je dat dan in je eentje doet en jezelf ondertussen zo min mogelijk probeert te bewegen om in de ideale tijdrit positie te blijven is dit alleen nog maar erger. Blij om even de benen en de rug te strekken probeerde ik mijn helm af te doen. Die vingers waren behoorlijk gevoelloos geworden en ook dit was zeker niet mijn beste wissel ooit.

Ik begon met lopen en was eigenlijk blij verrast. Dat strekken van die benen had me goed gegaan, dit lopen voelde fijn. Een liep een lekker tempo maar probeerde me niet te veel te focussen op een tijd. Tijdens het fietsen was het me al pijnlijk duidelijk geworden dat het geen absolute toptijd ging worden. Na zo’n 3 km begon het al wat zwaarder te worden, na zo’n 6 km deden mijn benen pijn en na 7,5 km was het vooral nog een kwestie uitlopen. Het deed pijn, het deed overal pijn. De laatste meters, het besef dat het over was, waren geweldig. Ik zal eruit als een spook maar en kon nog even een klein lachje vanaf op de finish lijn. Ik ben moe, ik ben leeg, ik ben op mijn einde.

 

Foto: Kim van T verlaat

Mijn eindtijd werd geklokt op 4 uur en 24 minuten. De tussentijden zijn moeilijk te bepalen aangezien de eerste wisseltijd bij het fietsen is gerekend en de tweede wisseltijd bij de looptijd is gerekend. Onder de 4 en een half uur dus, ik denk dat ik daar voor nu maar tevreden mee moet zijn. Voor dit moment is dit het maximale wat ik conditioneel aan kan.

Het gekke is dat ik het tijdens het laatste stuk fietsen en het laatste stuk lopen helemaal niet leuk vond. Ik kon wel janken en was zo aan het verlangen naar even platliggen op de grond. Maar toch, 10 minuten na de finish wordt vlammetje weer aangewakkerd. Want dit was toch wel heel erg gaaf. En ook al in mijn vorm nog verre van perfect, ik kan dit dus blijkbaar volhouden, ik weet zeker dat dit ik dit sneller kan, ik wil dit nog een keer doen, volgend jaar ga ik dit nog een keer doen en dan ga ik zorgen dat ik sneller ben. Kom maar op met de rest van het seizoen, ik ga ervoor.

 

 

Benieuwd naar welke uitdagingen ik nog meer aanga? Via instagram houdt ik je dagelijks op de hoogte.

0 reacties

Trackbacks/Pingbacks

  1. Raceverslag: triathlon Terheijden 2018 - de menukaart van maart - […] eerste wedstrijd in deze afstand. Afgelopen 2 jaar heb ik voornamelijk sprint afstanden gedaan en vorige maand in België…
  2. Terugblik op het triathlon seizoen 2018 - MaartjeMaria.com - […] eerste triathlon was ook direct de langste die ik afgelopen jaar deed. De 111km in het Belgische Bilzen. Jeetje…

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Volg me ook hier

Hi, ik ben Maartje! Als gecertificeerd sportvoedingsconsulent, sportfysiotherapeut, hormooncoach en triathlon trainer help ik je met je gezonde leefstijl en je sportieve droomdoelen. Hier op mijn blog vind je tal van lekkere en gezonde plantaardige recepten, informatie over voeding, sport en mindset en kun je mijn podcast afleveringen beluisteren. Meer informatie over mij kun je hier vinden. Tot snel!
Groetjes Maartje 

Mijn boek plantaardig presteren

Één op één coaching

Trainingen

Podcast

presteren kun je leren podcast

Atlijd op de hoogte?

Via mijn tweewekelijkse nieuwsbrief ben je altijd op de hoogte van nieuwe blogs
en podcasts die verschijnen. Daarnaast kun je hier ook extra content lezen die ik
niet op mijn blog plaats.