Afgelopen weekend stond volledig in het teken van sport. Het werd een heerlijk trainingsweekend om me klaar te maken voor de eerste triathlon van het seizoen volgende maand. Op zaterdag reed ik de toerversie van de Amstel Gold Race en op zondag ging ik van start bij de lange zwemloop in Breda. Kijk je mee naar mijn raceverslag? 

Amstel Gold Race

Vrijdag 13 april sprong ik na het werk in de auto om richting Maastricht te rijden. Na wat file kwam ik rond 8 uur aan bij het hotel. Samen met Celeste sliep ik in het prachtige NH hotel. Allebei een ruime kamer met een heerlijke bed en een fijne badkamer. Hoe heerlijk verwend was dat? De fietskleding werd klaargelegd en de banden werden vast opgepompt. 

 

 

We besloten het zaterdag ochtend redelijk rustig aan te doen. Om 8 uur liepen we naar beneden voor het ontbijt. Hoewel er een heleboel lekkere dingen waren besloot ik het bij een grote bak havermout met rozijnen en fruit te houden. Een goede stevige basis en een rustige buik vond ik toch behoorlijke essentieel voor de lange toch die eraan zat te komen. Na het ontbijt pakte we alle spullen weer in en reden we naar de start in Valkenburg (niet geheel vlekkeloos ;)). De startbewijzen waren snel gehaald en rond half elf gingen we dan eindelijk van start.

 

Al na een paar kilometer kwamen we bij een splitsing in de verschillende routes en stond ik er alleen voor de komende 120km. Vrijwel direct volgde het eerste klimmetje (Geulhemmerberg) en dat voelde best goed. Een stukje verder lag de Maasberg met zijn kasseien te wachten. Tot dan toe waren de benen best goed. In de 30km daarna was de route vlak en rustig. Ik werd ingehaald door 3 mannen met een behoorlijke tempo en zij vroegen of ik mee wilde rijden. Alles beter dan alleen en met en gemiddelde van zo’n 35 km/h trapte we door. De Adsteeg en de Lange laarberg kwam ik zonder veel problemen over, hoewel ik wel voelde dat we tussendoor niet rustig op herstel aan het rijden waren. Tot aan hier was het trouwens ook heerlijk rustig op de weg en konden we overal vrij doorrijden. 

Na 85 km arriveerde we bij de verzorgingspost. Een snelle plaspauze en het aanvullen van de bidons en we gingen weer door. Het begon al een stuk warmer te worden en de armstukken konden uit. 20km (iets te snel?) fietsen later waren we bij de voet van de Fromberg. Een berg waar ik mooie herinneringen aan heb. In het jaar voor ik met een licentie wedstrijden ging rijden, reed ik hier mijn allereerste wedstrijdje zonder licentie. Het was na de verzorging een stukje drukker geworden en dat merk je tijdens het klimmen. De weg was smal en het was moeilijker mensen in te halen. Ik reed niet helemaal in mijn eigen ritme en begon de verzuring in mijn benen te voelen. Na de afdaling ging het snel met de kilometers en volgde de heuvels elkaar in rap tempo op. Bij iedere beklimming begon ik mijn benen meer en meer te voelen. Na de Koulenbergsweg, de Sibbergrubbe was het alleen nog de Cauberg die de finish in de weg stond. Het onderste gedeelte is met 13,1% behoorlijk stijl te noemen. Aan de rechterkant van de weg liepen verschillende mensen met de fiets in de hand naar boven. Ik ging nog een keer op de pedalen staan maar voelde ook direct dat een eindsprint er niet meer in zat. Tegen de kramp aan reed ik door omhoog. Het laatste stuk wordt weer vlakker en ik herstelde snel. Blij en tevreden kwam ik over de finish. Na 125km, ruim 4 uur en een gemiddelde van bijna 32 km/h was ik behoorlijk leeg. 

 

Terug in Valkenburg aten we nog wat op het terras in het zonnetje. De sfeer was top en iedereen was in euforische stemming. Met een blij gevoel stapte ik aan het einde van de dag weer terug de auto in richting Breda. 

 

Zwemloop Breda

Zondag 15 april stapte ik met zware en stijve benen uit bed. Na wat rekken, strekken en foam rollen ging ik door naar het zwembad. De lange zwemloop in Breda stond al veel langer op de planning dan de Amstel Gold Race en ik wilde hier hoe dan ook starten. Het zwemmen (1km in 17 min en 16 seconden) ging best lekker. Ik voelde dat mijn benen niet veel wilde doen en dat de meeste kracht uit mijn armen moest komen. Een beetje bang voor wat komen ging deed ik snel mijn schoenen aan en rende door naar buiten. 10km blijf ik gewoon een lange afstand vinden, maar het is toch echt tijd om er aan te gaan wennen. Mijn benen voelde zwaar maar ik probeerde toch een redelijk tempo in te zetten. Uiteindelijk kon ik dit vasthouden en kwam ik na 51:50 minuten over de finish. Ik liep dus toch nog sneller dan in mijn laatste 10km wedstijd. Nu was het kaarsje helemaal opgebrand en was ik blij dat ik klaar was met sporten voor het weekend. 

 

Hoewel ik duidelijk nog niet in topvorm ben, ben ik wel blij met de vordering die ik de afgelopen tijd toch heb gemaakt. Nog een maandje doortrainen tot het echte werk begint. Kom maar op!