De laatste Nederlandse triathlon van het seizoen. Jaarlijks sluiten ongeveer 1300 triatleten hun seizoen af in Amsterdam en dit jaar was ik daar voor de eerste keer ook bij. De voorbereiding was niet optimaal. Vanaf maandag was ik niet helemaal fit en had ik veel last van keelpijn. Vrijdag ochtend dat ik zelfs dat ik helemaal niet naar de wedstrijd zou kunnen gaan. Uiteindelijk probeerde ik mezelf zo goed mogelijk op te lappen en veel te rusten om toch aan de start te kunnen staan. Dat lukte en gisteren stond ik dan aan de start. Benieuwd hoe dat ging? Lees dan hier mijn raceverslag: bosbaan triathlon Amsterdam.

Een bomvolle wedstrijd dag in Amsterdam met 9 start series. Ik was als één van de laatste om 14:30 uur aan de beurt. Rustig aan kon ik dus in de ochtend richting Amsterdam. Alle spullen werden in de post gezet en ik was er klaar voor. Het water was slechts 16 graden en dus voor mij te koud om zonder wetsuit te zwemmen. Maar jeetje, eenmaal in het water besefte ik pas hoe koud dat echt was. Er was heel erg weinig tijd om een beetje in te zwemmen dus bibberend lag ik klaar voor de start. Het startschot klonk en weg waren we. Het was behoorlijk druk en ik kon moeilijk in mijn ritme komen. Mijn benen voelde als lood en moest ik met me sleuren in plaats van dat ze me vooruit hielpen. Mijn armen hadden ook niet echt de power om een hoog tempo aan te houden. Met hangen en wurmen ging ik door het water en kwam ik daar een stuk minder snel uit dan bij de laatste paar wedstrijden.  Of het door de kou kwam of doordat ik fit was weet ik niet, meer helemaal gedesoriënteerd kwam ik het water uit. Erg soepel ging mijn eerste wissel dan ook niet, ik moest me vasthouden aan het fietsenrek om niet om te vallen.

De fiets dan maar op, 4 rondes van 5km moesten er worden afgelegd. Het was best smal in het begin en redelijk bochtig. Aangekomen bij het eerste rechte stuk kon ik eindelijk tempo gaan maken. Helaas ging dat ook niet helemaal zoals gepland. Mijn benen waren nog steeds erg zwaar en miste de power om een hoge snelheid te handhaven. Ik haalde wel wat vrouwen in en werd niet door andere vrouwen ingehaald maar echt geweldig ging het niet. Hoewel het zonnetje lekker scheen begon ik hier ook te merken dat het temperatuur al herfstig was. De huid van mijn armen werd wat strakker en kouder, mijn tenen waren zo aan het afkoelen dat het gevoel er langzaam uit ging. Op souplesse fietste ik zo snel mogelijk de 20km af maar niet helemaal tevreden stapte ik de fiets af.

De tweede wissel van de dag, ook niet echt een succes. Mijn tenen waren zo erg afgekoeld dat ik ze niet in mijn schoenen kreeg. Het lijkt zo makkelijk, je propt je voeten toch gewoon in die schoenen? Ja opzich wel, maar je tenen moeten wel de route voor de rest van je voeten bepalen en daar ging het mis. Na wat gehannes kreeg ik ze aan en kon ik opweg voor het laatste onderdeel. Het loopparcours was slechts 1 kilometer en moest dus 5 keer gelopen worden. Ik zat vrij snel hoog in mijn ademhaling en hartslag, maar toch gingen mijn benen redelijk snel vooruit. Dat positieve gevoel probeerde ik vast te houden en dat zorgde ervoor dat ik toch mijn snelste 5km van dit jaar liep. Dat ging overigens niet makkelijk, ik heb er echt voor moeten werken maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik de wedstrijd met een positief gevoel heb kunnen afsluiten.

Uiteindelijk kwam ik als 14e vrouw van de 293 deelneemsters over de finish. Hoogste tijd om nu te herstellen, uit te rusten en te zorgen dat ik niet echt ziek ga worden.

Benieuwd naar welke uitdagingen ik nog meer aanga? Via instagram houdt ik je dagelijks op de hoogte.