Het EK Aquabike op Ibiza. Niets verliep volgens plan maar toch was het een geweldige wedstrijd. Ik ga je vandaag alles vertellen in mijn raceverslag : Aquabike Ibiza.

Zaterdag 27-10-2018

De wekker ging om 8:15 uur. Om 8:30 uur wilde ik gaan ontbijten, zodat ik 3 uur later weer genoeg plaats in mijn maag zou hebben voor de lunch. De havermout had ik de dag ervoor al klaar gezet en tot op dat moment leek alles prima te verlopen. Na het ontbijt en een douche beurt liep ik rond 9:45 uur met fiets richting de transition zone op ongeveer 200m van het hotel. Eenmaal daar aangekomen bleek dat ik mijn trisuit al aan moest hebben om te kunnen inchecken. Had ik niet, dus ik moest terug naar het hotel om me om te kleden. Poging twee om in te checken, bleek dat ik nog niet al mijn tattoo’s had opgeplakt. Weer terug, tattoos plakken en een nieuwe poging tot inschrijven. 3 maal is scheepsrecht en ik mocht door. Het was een eindeloos lange wisselpost maar uiteindelijk kon ik mijn fiets kwijt op de goede plek. Daar viel me direct op dat er geen helmen bij de fietsen lagen die al geparkeerd waren. Ik vroeg het aan iemand die er rond liep en er bleek nog een heel plan achter te zitten. Ik moest een tasje in een tent ophangen en daar moest mijn helm in, samen met alle andere dingen die ik wilde gebruiken voor het fietsen. Je raad het al, zo’n tasje had ik niet bij en dus kon ik weer terug naar het hotel. Inmiddels was het flink beginnen regenen en onweren, de straten stonden blank. Eenmaal terug in het hotel was het bijna 11 uur en ik besloot maar even daar te blijven en te gaan lunchen, nog 3 uur voor de start. Rond kwart voor 12 liep ik wéér terug naar de post en kon ik mijn tasje ophangen (hoe ging ik die ooit nog terug vinden!?). Eindelijk was alles klaar. Helemaal doorweekt liep ik terug naar het hotel. Ik kleedde me lekker warm aan en toen kon het wachten beginnen. Rond 1 uur kwam er bericht dat de start een half uur zou worden uitgesteld. Er was nog kans op onweer en dat was gevaarlijk voor het zwemmen. Rond kwart voor 2 liepen we naar de start, mijn wetsuit had ik aan en ik was er helemaal klaar voor, het was redelijk droog. Daar aangekomen bleek de start nog een uur te worden opgeschoven. Helaas moest het fiets onderdeel wel worden ingekort omdat het anders donker zou zijn. De oorspronkelijke 90km werd terug gebracht naar 47km, de 2km zwemmen bleef wel zoals het was. Weer terug naar het hotel, nog even wat eten (mijn eten 3 uur voor de wedstrijd was inmiddels al ruim 4 uur voor de wedstrijd geworden). Rond half 3 liepen we opnieuw naar de start, de soap kwam hiermee ten einde en eindelijk mochten we dan gaan beginnen. Ik zwom nog snel wat heen en weer in het water (zout!) en kon toen eindelijk klaar gaan staan voor de wedstrijd (tegelijkertijd met alle vrouwelijke deelneemsters van alle categorieën).

(zie je me staan daar, dat uitstekende hoofd?) 

Zwemmen

Als Nederlander stak ik gemiddeld 1 tot 2 koppen boven de rest van de vrouwelijke deelneemsters uit. Ook de lengte van mijn benen was een stuk groter en na het startschot was ik binnen 3 passen in het water. Ik dook vooruit en was als één van de eerste in het water. Meteen viel me op dat het zeewater heel anders zwemt dan het water in de Galderse meren. Er stond een stroming waar je waarschijnlijk gebruik van kon maken, maar ik kwam moeilijk in het ritme. Iedere golf leek precies op het verkeerde moment te komen. Ik had moeite met focussen, shit ik zag dat er al zo’n 4-5 vrouwen vandoor zwommen. Ik volgde in een groepje met (dacht ik) 4 andere vrouwen. Ik had geen idee hoe hard (of zacht) we gingen, maar ik moest en zou dit groepje volgen. Na ongeveer 800m kwamen we aan bij het eiland waar we omheen moesten zwemmen. Hier begon het wat drukker te worden, we begonnen mensen in te halen van eerdere start series. Ik raakte mijn groepje kwijt en stond er alleen voor. Het inhalen van andere zorgde er wel voor dat ik wat meer zelfvertrouwen kreeg. Ik had dan misschien wat tijd verloren op een aantal concurrenten, ik ging niet slecht als ik mensen inhaalde die eerder gestart waren. Ik zwom het eiland rond en voelde me steeds beter worden. Nu in een rechte lijn vol door terug naar het strand. Maar zodra ik de hoek om ging voorbij de laatste boei sloegen de golven vol tegen me aan. Ik probeerde vooruit te kijken maar ik zag door de golven de boeien niet eens waar we heen moesten, een flinke slok zeewater kwam naar binnen. Oef dit was zwaar. Ik probeerde niet te veel naar voren te kijken (en mezelf meer slokken water te besparen) en maar gewoon op gevoel rechtdoor te zwemmen. 1-2-3 adem, 1-2-3 adem. Kwam ik al dichterbij het strand? Geen idee, ik zag alleen hoge golven die op me af kwamen. Maar hoe langer het duurde hoe sterker ik me begon te voelen, ik zag ook weer wat licht blauwe badmutsen dichterbij komen (lichtblauw waren de vrouwelijke aquabikers). Oké dit ging lekker. Het was zwaar, het kostte veel kracht maar mijn tempo ging omhoog. Ik zwom vol door tot we bij het strand kwamen. Moe, maar ik had niet moeten inleveren op het einde, ik was gedurende het zwemmen juist sterker te geworden en dat gaf vertrouwen.

Wissel

We moesten een behoorlijk stuk over het strand rennen naar de tent. In de tent aangekomen stonden overal vrouwen als kippen zonder kop door elkaar te draaien. Ik moest opzoek naar mijn tasje en probeerde een plek te vinden om mijn spullen uit te doen. Iedereen stond tegen elkaar en viel over elkaar heen. In mijn ooghoek zag ik een stoel staan, hop ik vloog erheen en trok mijn wetsuit vliegensvlug uit. Helm uit de tas en op mijn hoofd. Wetsuit in de tas en terug aan de haak (niet mijn haakje overigens, gewoon die eerste die beschikbaar was). Tent uit en de eindeloze wisselpost in. Ik had een duidelijk herkenningspunt en vond mijn fiets snel terug. Met fiets aan de hand stormde ik de post uit (serieus, waarom doen sommige mensen zo langzaam in de post?!) en sprong ik de fiets op.

Fietsen

Oké nu tempo maken, tempo maken. Ik fietste de eerste paar honderd meter met mijn voeten los op schoenen. Het was druk en ik moest tussen iedereen door slingeren. Die schoenen kwamen later wel dacht ik, eerst tempo maken en deze drukte uit. Ik draaide een grote doorgaande weg op en besloot daar mijn schoenen aan te doen. Het was inmiddels volop aan het regenen en mijn vizier werd vies. Met mijn hand probeerde ik hem schoon te vegen. Stomme zet want toen zag ik helemaal niks meer. Vizier af dan maar en op mijn helm. Ik racete als een gek door, het was immers nog maar 45km fietsen dus ik hoefde niks in te delen. Ik fietste de stad uit, het binnenland in. Het was daar dat het me pas opviel dat mijn fiets eigenlijk een heel vreemd geluid maakte. Ik zette mijn remmen iets verder open maar dit hielp niet, doorfietsen dan maar. Het profiel kaartje van de wedstrijd deed vermoeden dat er veel stukjes van 1-2% stijging in het parcours zaten maar al gauw bleek dit niet zo te zijn. Het werd serieus klimmen, ik moest terug schakelen naar binnenblad en probeerde het tempo hoog te houden. Ineens schoot het me ook te binnen wat dat rare geluid was van mijn fiets. Het achterwiel stond te dicht tegen het frame en door alle modder die er tussen was gekomen liep hij aan. Ik begon te denken, wat kost meer tijd, stoppen en rechtzetten of doorfietsen en extra hard moeten trappen?. Doorfietsen maar want stoppen zou me helemaal uit mijn ritme halen. Want ik had best wat kracht in mijn benen, ik reed best goed omhoog. Tussendoor wat stukjes afdalen, terugschakelen naar buitenland en vollebak doortrappen. Minder steile stukken knalde ik op buitenblad weer omhoog. Ik voelde met goed en ging veel mensen voorbij, mannen en vrouwen van allerlei verschillende starttijden en leeftijden. Ik had geen idee hoeveelste ik lag in mijn categorie, maar zolang ik mensen bleef inhalen was er ook een kans dat ik concurrenten zou inhalen. Het voelde goed, de regen en het technische van het parcours was in mijn voordeel. Ik ken geen angst op de fiets. Ik weet precies hoe hard ik kan over het natte wegdek zonder te gaan schuiven, ik weet precies hoe ik een bocht in de afdaling moet aansnijden om er zo hard mogelijk door te gaan. Hoe meer mensen ik voorbij zoefde hoe groter het zelfvertrouwen werd. 60km/h in de afdaling op mijn tijdritfiets met mijn natte, gladde handen nog in het ligstuur, mensen zullen we gedacht hebben dat ik een gestoorde malloot was, maar ik genoot ervan. Het klimmen voelde ook goed en voor ik het door had zat ik weer terug op de weg richting de stad. Hé, was het nu al voorbij? Mag ik nog een rondje? Nee want ineens was daar de finish boog al. Ik reed erover en was binnen. Ik had geen idee hoe ik het had gedaan ten opzichte van de rest maar ik was blij. Het voelde goed, ik voelde me goed. Dit schepte vertrouwen voor de toekomst, zwemmend en fietsend kan ik prima een nog langere afstand aan. Als een soort moeras monster kon ik de douche in.

Het duurde vervolgens lang, om elf uur ’s avonds was de prijsuitreiking en kon ik ook eindelijk de uitslagen bekijken. Want ja, ik was dan erg blij met mijn prestatie, de drang om te weten hoe ik het ten opzichte van de rest had gedaan was toch weer erg groot. Aangekomen in de expo zag ik het staan, een 3e plaats. Nummer 1 was ver weg (op 2 mannelijke profs na had ze de snelste zwemtijd van iedereen). Nummer 2 was eigenlijk best dichtbij. Ze had wel sneller gezwommen dan ik maar tijdens het fietsen had ik haar bijna bijgehaald. En daar kwam dan toch dat baal moment, hadden we nog een ronde moeten fietsen had ik haar ingehaald, dan was ik 2e geweest. Eerlijk is eerlijk, ik wilde blij zijn met mijn prestatie, maar het idee dat ik meer had kunnen hebben zorgde toch voor een kleine teleurstelling. Eenmaal op het podium was dat gevoel weer weg, ik stond daar te shinen in mijn oranje shirtje en kreeg die bronzen medaille om mijn nek. Het voelde als een ontlading, het was een lang seizoen geweest. Ik was van erg ver gekomen en voelde me conditioneel eindelijk weer goed. Ik voelde me ook moe, ik had zin om te gaan uitrusten. En om weer te gaan trainen, om stappen te maken en volgend jaar nog harder te gaan.

Bedankt voor al jullie support de afgelopen dagen. Het heeft me goed gedaan te merken dat jullie mee leefde. <3

Meer van mij en mijn triathlon journey zien? Volg me dan op instagram om dagelijks op de hoogte gehouden te worden.