Deze keer geen triathlon raceverslag maar een raceverslag van de halve marathon tijdens de singelloop in Breda. Oorspronkelijk zag ik deze wedstrijd meer als een trainingsloopje en was ik dus ook niet van plan er wat over te schrijven. Toen ik gisteren aan het lopen was bleek het echter ineens veel beter te gaan dan ik had verwacht en dus deel ik mijn verhaal hier nu toch met je. Kijk je mee mijn raceverslag van de halve marathon singelloop in Breda?

De weersvoorspellingen waren de hele week al slecht. De start was om 14:00 en dan zou het met bakken uit de lucht komen. Aangezien ik heel erg dicht aan het parcours woon besloot ik maar zo lang mogelijk thuis te blijven. Rond half elf fietste ik even naar de inschrijfbalie om mijn nummer om te halen, zo snel mogelijk fietste ik daarna weer terug om lekker warm thuis te zijn en me klaar te maken. Om 13:15 uur ging ik uiteindelijk gewapend met regenjas en pet hardlopend naar de start. Daar deed in nog wat extra oefeningetje en tempo’s, nog een plaspauze en om 13:45 ging het startvak open. Mijn regenjas deed ik uit maar mijn pet besloot ik toch maar op te houden. Wachtend tot de start was het koud en heel erg nat, de regen kwam vol naar beneden. Ik kroop zo dicht mogelijk op de andere mensen, hopende dat zij wat van mijn regen zouden opvangen. Ik hoorde geen startschot maar de mensenmassa kwam in beweging en dus ging ik er maar vandoor.

Het plan was om gewoon relaxt mee te lopen met de pacer van 1:50 uur. Helaas leek het alsof die zich verstopte voor mij. Ik twijfelde of ik nu wel of niet zou moeten gaan wachten tot hij voorbij kwam maar stilstaan in de menigte leek me nogal gevaarlijk en dus begon ik maar te rennen. ‘Verstandig zijn Maartje, dit wordt een verstandige ronde, niet te hard’. Maar hoe hard was niet te hard? Ik had geen idee! Mijn vorige (en enige) halve marathon liep ik onder hele moeilijke omstandigheden maanden geleden en kon ik niet echt meer als referentie zien. Ik besloot even niet naar mijn horloge te kijken en maar gewoon op gevoel te gaan lopen. Na 2 km zag ik dat ik rond de 5:00-5:05 min/km liep. Was dit te hard, was dit te zacht? Ik had geen idee maar ik liep lekker en was er zeker van dat ik op deze manier sowieso de finish fatsoenlijk zou gaan halen. Voor ik het wist was ik bij de 5 km en daar sloeg ook even mijn twijfel toe, was ik eigenlijk wel moe genoeg? Niet echt, maarja normaal zou ik bij een 5 km wedstrijd ook veel harder gaan, nu moest ik nog een stuk verder. Een beetje in dubio liep ik verder, de regen negerend en de plassen ontwijkend. Na 7,5 km keek ik even naar rechts, ‘hey daar is mijn huis, hoe lekker zou het zijn om nu warm op de bank te zitten?’. Toen ik weer recht naar voren keek zag ik daar ineens de pacer van 1:45. ‘Hu?! Hoe kan ik die nu inhalen?!’. De avond van te voren had ik de snelheden van de pacers opgezocht om te kijken welke me het beste leek. Ik had toen ingeschat dat die van 1:45 net te snel zou zijn en ik liep ook boven dat schema. Nog steeds snap ik daarom niet hoe het kan dat ik ze inhaalde, maar toch gebeurde het. Ik sloot aan en daar bleek dat ze toch harder liepen dan ik (nogmaals, hoe dan?!). Het tempo lag rond de 4:55 min/km en ik had het gevoel dat dit net niet meer comfortabel was maar opzich nog steeds wel vol te houden. En dus liep ik verder, en verder, en verder. Hoewel ik de route van te voren wel had bekeken had ik vaak geen idee waar we waren. De kilometer vlogen voorbij, iedere keer als mijn horloge trilde bij een nieuwe kilometer keek ik ernaar, zag dat het tempo nog hetzelfde was en liep weer door. Heel langzaam, beetje bij beetje liep mijn hartslag heel rustig op. Het werd steeds iets zwaarder en minder comfortabel, maar echt pushen moest ik nog niet. Rond kilometer 16-17 begon mijn rechter knie wat te zeuren, een beetje dat stomme runners knee gevoel dat ik wel vaker heb gehad. Ik focuste me weer iets meer op mijn looppatroon, door de regen, de plassen en de bochten was dat blijkbaar niet meer zo netjes. Gelukkig leek dat te helpen en rond kilometer 18-19 voelde mijn knie weer goed.

Toen kwam het dilemma, ik liep nu al een stuk sneller dan ik had verwacht en mijn PR zou ik sowieso verpulveren, maar achter de pacer blijven lopen en de finish overkomen was misschien wel erg soft.

Dus met nog 2 kilometer te gaan ging ik de groep en de pacer voorbij, klaar om weg te lopen. Al snel kwam ik erachter dat een echte eindsprint er niet meer in zat. Even dacht ik dat de groep me weer zou gaan inhalen, hoe gênant zou dat zijn? 😉 Maar toen ik op mijn klokje keek zag ik dat ik toch was versnel naar de 4:45 min/km. Hartslag nog iets omhoog en beenspieren die nu toch wel echt wat vervelend begonnen te gaan doen. Het begon pijn te doen maar de adrenaline overwon met gemak. Zo snel als het nog kon rende ik op de finish af, zoveel roepende mensen aan de kant die ook de regen hadden getrotseerd. Ik passeerde de 21 km maar wist dat ik nog wel een stukje moest. Ik bleef kijken tot ik de 21,1 km voorbij zou komen, ik wilde mijn echte tijd toch wel graag weten. Op 1 uur, 44 minuten en 34 seconden kwam ik over de magische halve marathon grens, maar ik was er nog niet, hop door naar de echte finish. 300 meter later kwam ik in een tijd van 1:45:26 over de finish lijn op de grote markt, met een glimlach. Wat was ik blij, hoe was het zomaar zo goed kunnen gaan?! Ondanks de regen, de kou en alle trainingskilometers die ik afgelopen week al had gemaakt (hoezo taperen?) rende ik gewoon 15 minuten sneller dan afgelopen voorjaar terwijl ik een stuk minder moe was dan toen!

Ik was doorweekt maar ik voelde het haast niet, zwevend van geluk ging terug huiswaarts. Toen ik later zag ik dat als 28e vrouw van de 434 vrouwen over de finish was gekomen was ik helemaal verbaasd. Dit was een fijne race en een hele goede vertrouwensboost voor aankomende periode. Volgende week zaterdag 19 oktober sta ik aan de start bij de halve triathlon op Mallorca en wat heb ik daar zin in!

Volgen wat ik in de tussentijd nog doe? Dat kan via mijn Instagram pagina.