Mijn eerste halve marathon, pfoe ik ben 2 dagen later nog steeds aan het bij komen. Vandaag ga ik jullie alles vertellen in dit raceverslag. Kijk je mee?

Zaterdag 9 februari stond de wedstrijd gepland. Om 11:30 uur de start gepland voor mijn allereerste halve marathon. Om 08:00 uur stond mijn wekker en maakte ik ontbijt. Deze zat rond 8:30 uur in mijn buik, 3 uur voor de wedstrijd. Om 9:45 konden we vertrekken richting Houten. De vlinderloop is een wedstrijd die iedere maand gehouden wordt in verschillende afstanden. Het is eigenlijk geen wedstrijd maar een prestatieloop. De tijden worden wel geregistreerd maar er is geen prijsuitreiking. Voor mij prima want deze wedstrijden zijn voor mij echt bedoeld als trainingen richting de ironman. Eenmaal aangekomen haalde ik mijn nummer op en ging ik inlopen.

Zo georganiseerd had ik een wedstrijd planning gemaakt. Om mijzelf (en mijn knie) te beschermen wilde ik minimaal de eerste 10km meelopen met de haas van 2:00 uur. Als ik me goed zou voelen zou ik daarna mogen versnellen. Beide plannen bleken door omstandigheden niet door te gaan. In mijn eentje versnellen zou lastig worden met de gigantische wind die er stond in de polder. 2 minuten voor de start bleek de haas van 2:00 uur ziek te zijn en niet vervangen worden. Oké dat was flink balen, wat moest ik nou? Zelf op gevoel maar gaan lopen? Voor me bij de start stond een andere haas, 1:50 uur stond er groot op zijn rug. Het begon te kriebelen, zal ik met hem meelopen? In mijn eentje in de wind had ik ook geen schijn van kans, met een klein groepje lopen was veel beter. Voor ik er langer over na kon denken ging in het startschot en pikte ik aan in het groepje voor met eindtijd 1:50 uur. We bleken met zo’n 6 mensen te zijn volgens mij, prima om af en toe wat uit de wind te kunnen lopen.

Eigenlijk ging dat veel beter dan verwacht. Ik moest wel doorlopen maar was niet echt aan het pushen. Ik kreeg al kleine vleugeltjes. ‘Ik heb niet voor niks zo hard getraind, ik kan gewoon makkelijk meelopen, ik blijf tot het einde bij, misschien kan ik nog wel versnellen en onder de 1:50 uur uitkomen’, allemaal gedachten die in die eerste kilometers door mijn hoofd ging. Die eerste 5 a 6 km hadden we vooral tegenwind tot we een scherpe bocht maakte en de wind in de rug kregen. Waar ik dacht dat we nu een beetje konden gaan uitrusten (5:12 min/km is wind mee toch makkelijker dan wind tegen), bleek dat niet helemaal het geval. Er werd flink versneld en het tempo ging richting 4:30/4:45 min/km. Ondanks de meewind moest ik hier hard voor werken en ik kreeg het zwaar. Na een kleine kilometer draaide de weg weer een gingen we vollebak wind tegen. Het tempo zakte automatisch wat terug maar ik moest vanaf toen gaan bikkelen. Die versnelling was niet goed voor me geweest en ik kon er in deze zware omstandigheden niet goed van herstellen. Ik zakte wat terug in onze waaier en moest er bij kilometer 8 uiteindelijk af. Helemaal kapot was ik, helemaal alleen was ik ook daar in de wind.

Ik baalde en ik baalde, ik moest terug naar dat groepje want in mijn eentje zou ik het nooit gaan redden. Achter me was niemand te zien dus wachten was geen optie. Maar je bent in je eentje veel minder sterk dan een groep, zeker met zulke weersomstandigheden en zeker wanneer je op je max zit, het groepje liep langzaam verder weg. Iets later kwam ik bij het waterpunt (later dus dan in mijn planning berekend), ik nam mijn gelletje en spoelde het weg met water. Nieuwe energie dacht ik, schouders eronder en gaan. Het scheelde dat de volgende twee kilometer iets meer terug de bewoonde wereld ingingen en de wind iets minder vrij spel had. Zo goed en zou kwaad als het ging probeerde ik toch een hoog tempo aan te houden, redelijk met succes.

Toen kwam het keerpunt en moest ik die hele zelfde ronde nog een keer lopen. Bam, volle bak de wind weer in mijn gezicht. Ik ging met mijn neus richten mijn knieën, rechtop lopen was geen optie. Maar daar kwam mijn moeder op een fiets die bij een verkeersregelaar had gescoord. Ze ging voor me fietsen en hoewel ik nog steeds ontzettend veel wind ving (en zij bijna met fiets en al omver waaide), deed dat me mentaal goed. Ik was niet meer zo alleen op de wereld als de paar minuten daarvoor. Ook kwam er een man aangesloten en toen waren we met zijn drieën. Dat ik niet meer de tijd ging lopen die ik daarvoor in mijn hoofd had wist ik. Ik moest iedere tijd helemaal loslaten, daar was het gewoon vandaag de mogelijkheid niet voor. De finish moest en zou ik gaan bereiken. We kwamen weer langs de waterpost (kilometer 16 ongeveer) en ik nam mijn tweede gelletje. Dat eten en drinken ging gelukkig goed, mijn maag bleef hartstikke rustig. Op hetzelfde stuk waar we de ronde daarvoor gingen versnellen, merkte ik nu dat de wind nog harder was gaan waaien en dat ik echt vooruit geduwd werd. Dat voelde vervelend, ik moest mijn passen afremmen bij het landen en het was wat instabiel. Dit deed pijn aan mijn knie en ik zocht naar een balans van niet te hard gaan en niet te veel afremmen. De man die bij me liep had hier duidelijk geen problemen mee en ging er vandoor. Met nog 3km te gaan was het weer ik en mijn moeder. Als ik nu terug kijken op mijn tempo’s ben ik eigenlijk best trots. Mijn hartslag was niet extreem hoog maar door de wind kon ik gewoon niet harder lopen. Op kilometer 19 fietste mijn moeder naar de finish lijn en stond ik er alleen voor. Mijn voeten waren ontzettend veel pijn gaan doen, iedere landing deed pijn onder bal van mijn voet. Mijn looppatroon paste ik hier op aan waardoor mijn knie weer wat meer pijn ging doen. Jup het werd dan nu toch echt die lijdensweg die ik had gevreesd.

En toch, ondanks dat, was ik binnen voor ik het door had. In een tijd van 1:59 uur (yes onder de 2 uur!) passeerde ik de finish. Moe maar ontzettend voldaan. Want die afstand, die kon ik aan, dat was echt niet het probleem. Die eerste 8km op een 5:12 min/km tempo waren zelfs beter gegaan dan verwacht. Het was de wind die het me erg moeilijk had gemaakt maar over mijn huidige vorm ben ik ontzettend tevreden. Hoewel ik zondag en maandag (vandaag) de trap nog niet op of af kan kijk ik nu al uit naar de volgende keer. Want die 1:50 uur? Die ga ik zeker halen!

Benieuwd naar welke uitdagingen ik nog meer aanga? Via instagram houdt ik je dagelijks op de hoogte.