Mijn vorige halve triathlon (welke tevens mijn eerste ooit was), was inmiddels alweer een aantal maanden geleden. Hoogste tijd dus voor een nieuwe! Zaterdag 7 september stond ik aan de start van de halve triathlon in Knokke-Heist en daar ga ik je vandaag alles over vertellen. (Helaas heb ik nog weinig foto’s kunnen vinden dus vandaar dat dit verslag nog geen actiefoto’s bevat).

De ‘wedstrijd’ begon deze keer eigenlijk al op vrijdag. Eind van de middag vertrokken we al richting Knokke. Eenmaal daar aangekomen haalde ik mijn startnummer op en werden mijn tatoeages opgeplakt. De wedstrijd maakt gebruik van twee verschillende wisselposten en het tasjes systeem. In T2 moest ik ook in de avond vast mijn tas gaan ophangen met loopspullen. Nadat alles geregeld was, sliep ik heerlijk in een bungalow.

Zaterdag, de dag van de wedstrijd. De wekker ging op tijd aangezien de start een stuk verderop zou zijn. Spullen mee voor T1 en alle laatste logistiek regelen. Om 10:00 uur gingen de profs te water, waarna de rest van het behoorlijk grote deelnemersveld volgde d.m.v. ‘rolling starts’. Voor mij was het de eerste keer dat ik op deze manier aan een wedstrijd begon. Iedere 4 seconde gaan er 2 atleten het water in, waardoor het minder druk is tijdens het zwemmen.

Zwemmen

Ik stond aan de kant te wachten tot ik het water in mocht, best gek om helemaal droog het koude water (17,5 graden) in de springen en dan zonder daar verder over na te kunnen denken meteen te moeten starten. Ik was bang dat ik mijn zwem warming up zou missen maar eigenlijk zat ik er meteen wel lekker in. Het eerste stuk was 750 meter en dat was voorbij voor ik het door had. Er waren hier en daar wat zwemmers om me heen maar ik had mooi de ruimte om lekker te zwemmen. Ik draaide de boei rond en moest daar even wennen aan de nieuwe zwemrichting. Het was nu 1 km naar de volgende boei maar de stroming stond hier flink tegen en het water was erg onrustig. Ik schrok even, dit ging zwaar worden. Al snel merkte ik dat die extra waterweerstand me juist goed deed. Op techniek kon ik krachtige slagen blijven maken tegen het water in en ik haalde ook steeds meer mensen voor me in. Dit ging eigenlijk wel heel erg lekker! Ook die kilometer vloog voorbij maar zo’n 100 meter voor de laatste boei begon het toch wel een stuk drukker te worden. Wat mensen die te snel waren gestart of die toch meer moeite hadden gehad met de stroming lagen nu ineens overal voor me in de weg. Ik probeerde me door het doolhof van mensen te wurmen en dat ging niet zonder slag of stoot. Ik kreeg een elleboog op mijn mond en was even bang dat mijn tand door mijn lip zou gaan. ‘Niet nadenken Maartje, doorzwemmen’. Ik draaide de boei om en kon beginnen aan de laatste paar 100 meters naar het einde. De worsteling ging door en een voet zorgde ervoor dat het rechter glas van mijn zwembril van mijn oog schoot. Even moest ik mezelf herpakken, ik drukte mijn bril terug op mijn hoofd maar die zat vol met water. Mijn rechter oog hield ik dicht (mijn lens mocht ik niet kwijtraken!) en zwom vollebak door naar de finish, hoe sneller ik hieruit was hoe beter.

Fietsen

Zo stormachtig als het zwemmen was geëindigd, zo stormachtig zou het fietsonderdeel ook worden. De eerste 4 kilometer waren windje mee en ik vloog over de weg. Hartslag onder controle krijgen van de wissel, een ritme vinden en mijn benen niet te moe maken. Het ging allemaal prima, ik draaide een rotonde rond en kreeg de wind van voor. ‘Oef, zo hard had ik dus net wind mee gehad’. Een paar tandjes kleiner, hartslag nog steeds rustig houden en trappen maar. De kracht die ik op de fiets nog miste in Oosterhout, was vandaag gelukkig wel aanwezig. Ik weet niet precies wat het was maar ik zat in de flow en voelde me gewoon heel erg blij. Ik haalde na een kilometer op 20 twee vrouwen in en ook een aantal mannen moesten het ontgelden. Het was zwaar, mijn bovenlichaam verkrampte van het rechthouden van mijn fiets, drinken met één arm was spannend omdat die andere arm op het stuur dan eigenlijk niet stevig genoeg was, na iedere bocht moest je maar weer afwachten hoelang het stuk weg zou duren en hoeveel wind er op dat stuk zou staan, nergens was er een mogelijkheid om uit te rusten, tot de laatste 3 a 4 km van het rondje. De wind stond weer in de rug en voor ik het wist ging ik ronde twee in. Geen probleem, dacht ik toen, ik kan er nog best eentje. Na het stuk wind mee draaide ik weer via de rotonde rond en bam daar kwam de wind weer in mijn gezicht. Was het nou harder gaan waaien? De eerste ronde voelde het net even iets minder heftig dan nu, of waren mijn benen toch moe geworden? Het bleek een beetje van allebei. Op stukken waar het eerst nog een beetje als schuine wind mee voelde, was het nu vollebak wind van de zijkant. Ik begon steeds minder lekker op mijn fiets te zitten. Ik schoof over mijn zadel wat niet prettig was en mijn bovenlichaam was inmiddels helemaal klaar met het rechthouden van mijn fiets in de windstoten. Het was afzien en het duurde eeuwig, die tweede ronde. Ik wilde mezelf toch proberen wat te sparen, die halve marathon maakt me nog steeds een beetje bang. Ik besloot dus in de hartslagzone te blijven zoals ik het had gepland en mijn tempo daar op aan te passen, maar ondanks dat, waren mijn benen uiteindelijk toch echt wel klaar met dat eindeloze malen tegen die wind. Toen ik aan het einde van het rondje die 3 kilometer weer wind mee had besloot ik de benen even te testen. Bijschakelen, snelheid verhogen en mee in die wind. Tot mijn blijdschap ging dat eigenlijk toch weer goed, mijn benen herstelde direct van het eindeloze gemaal en gingen lekker soepel rond.

Er moest nu nog een strook van 12 kilometer worden afgelegd om bij T2 te komen. In mijn hoofd dacht ik dat dat misschien wel eens wind mee zou kunnen zijn. Helaas, na 2 kilometer zijwind op een dijk langs het water was het daarna nog 10 kilometer over een eindeloze weg naar Knokke. Helemaal klaar was ik ermee. Ik wist dat iedereen in de wind reed, dat iedereen het zwaar had en dat er niets aan te doen was, maar toch frustreerde het me enorm. Ik was er HE-LE-MAAL klaar mee! Ik kon mijn geluk niet op toen ik eindelijk de wisselpost in het zicht kreeg.

Lopen

Fiets af, loopschoenen aan en gaan. Wat was het heerlijk om mijn benen even een andere beweging te kunnen laten maken. Er was een aanloop stuk van 1 kilometer om op het loopparcours te komen, een heuveltje over en hop daar kwam ik aan op de boulevard. Hier moesten er drie ‘rondes’ worden afgelegd. Drie keer heen en weer over de winderige boulevard. Ik had niet echt een loopplan. Ik wilde het niet te gek maken aangezien het lopen me vorige keer tijdens mijn halve triathlon behoorlijk was tegen gevallen. Ik zocht een net wel net niet comfortabel tempo en begon aan mijn rondjes. Af en toe als ik mijn voet neer wilde zetten werd hij door een windvlaag gevangen en moest ik even goed focussen op mijn balans. Buiten dat gingen die eerste 10 kilometer eigenlijk gewoon best wel prima. Ik bleef heel constant lopen en ik begon er eigenlijk wel vertrouwen in te krijgen, ik kon dit best nog een keer doen. Na kilometer 12 begon mijn grote teen aan mijn linker been pijn te doen en daarmee ook mijn linker bil. Het werd echter niet erger en de rest van mijn benen wilde nog wel door. Ik bleef goed eten en drinken en tikte de kilometers weg. Natuurlijk ging het niet vanzelf maar toch was daar al vrij snel de laatste keer heen en weer over de boulevard. Om het nog maar even extreem af te sluiten besloten de weergoden om alle sluizen open te zetten. Het begon kei- en keihard te regenen, dat in combinatie met de harde wind zorgde ervoor dat overal water vandaan kwam. Heel even kreeg ik het koud maar stiekem vond ik het ook wel grappig en die laatste 6,7 km liep ik drijfnat door. Ik was moe en mijn benen deden best wel een beetje zeer maar toen ik op de grond het bord van 20 km zag liggen (omgewaaid) perste ik er nog een laatste snelle kilometer uit. Met een lach kwam ik over de finish en dat zegt genoeg.

Hoewel dit absoluut een zware race was, ben ik heel erg blij met de vooruitgang die ik in de laatste maanden heb geboekt. Het heeft me vertrouwen gegeven en het kriebelt ook naar een volgende halve triathlon. Als het weer wat gunstiger is denk ik dat ik toch best wel een snelle tijd neer zou kunnen zetten! Helaas is er nog geen officiële uitslag met mijn officiële tijden dus daar kan ik jullie niet zoveel over vertellen maar eigenlijk maakt dat misschien niet zoveel uit, het voelde goed en dat is voor nu het belangrijkste!

De komende weken staan er heel veel sportieve evenementen op het programma. Wil je daarvan op de hoogte blijven kun je me volgen op Instagram.

Edit: uiteindelijk zijn de uitslagen en foto’s van de triathlon online gekomen. Helaas is er geen duidelijk overzicht met posities na ieder onderdeel maar ik bleek aan de finish als 6e vrouw van mijn agegroup over de finish te zijn gekomen in een tijd van 5 uur en 20 minuten. Voorafgaand aan de wedstrijd wilde ik binnen de 5 uur en 15 minuten finishen, wat zonder deze hoeveelheid wind ook zeker was gelukt denk ik. Niet mijn tijdsdoel gehaald maar alsnog tevreden want een snellere tijd zit er zeker in!