YES! EIN-DE-LIJK was daar dan weer een wedstrijd! Mijn laatste triathlon was uiteraard vorig jaar op 1 december 2019. Zoals je weet ging dat niet helemaal als gehoopt en dus was ik uit op revanche. Maar die revanche liet maar op zich wachten en deze zomer bleek het al dat die ook niet zou komen in de vorm van een lange afstand. De honger naar wedstrijden bleef, en twee weken geleden begon ik het idee te krijgen dat de 5150 in Maastricht wel eens echt door zou kunnen gaan. Dus hop, ik schreef me in en we konden echt van start! Kijk je mee naar mijn raceverslag van de Ironman in Maastricht?

Op zaterdag was ik al in Maastricht om mijn nummer op te halen. Bij het betreden van het terrein kreeg ik kippenvel en fonkelende oogjes. Het wedstrijdgevoel was meteen daar en wat was dat fijn! ’s Avonds maakte ik alles klaar en zondag ochtend stond ik vroeg op. Ik sliep op 3,5 km afstand van de start, dus ik pakte mijn spullen in en ging lekker op de fiets. Gelukkig was het helemaal droog en voelde het niet koud. Ik checkte mijn fiets in, hing mijn tasjes op en ging toen wachten. Het was lang wachten, zeker aangezien er geen publiek was toegestaan en ik geen auto had om in te gaan zitten. Na 6 zenuwplasjes en een warming up deed ik mijn wetsuit aan en ging ik naar de start. Aangezien ik geen spullen meer bij me kon hebben om aan een supporter geven (omdat die er dus niet waren), had ik oude sokken meegenomen en een plastic zak. Die gingen om mijn voeten om mezelf warm te houden. Het gras was koud en nat, en koude voeten betekent koude Maartje.

Om de mensenmassa wat te verspreiden werden er gebruikt gemaakt van een ‘rolling start’. Iedere paar seconde gaan er drie mensen het water in. Bij het verzamelen in het startvak met mijn verwachtte eindtijd was het vrij druk. Ik besloot dus weg van de groep aan de zijkant te wachten. Met mijn plastic zak om mijn voeten stond ik daar in mijn eentje. Voor buitenstaanders zag het er misschien een beetje gek of zielig uit, maar ik had volle focus. Ik was bezig met mezelf warm te houden en luisterde ondertussen naar de speaker. De profs gingen voor ons van start en ik vond het prachtig. Dat muziekje dat wordt afgespeeld voor het startschot gaf me kippenvel en even werden mijn ogen vochtig. Ja ik ben sowieso erg gevoelig en emotioneel, maar op dit moment kwam het zo hard binnen hoe leuk ik dit vind, hoe erg ik dit had gemist en hoe blij ik was dat het weer kon.

1500 m zwemmen

Genoeg emoties, tijd voor de start. Als een stuiterbal stond ik te springen en wist ik niet hoe hard ik dan eindelijk dat water in mocht rennen. Het water was een stuk kouder dan verwacht en het was even een shock. Ik kon mijn ritme wel snel vinden en ging vrij hard van start. Het was wel een beetje zoeken. We zwommen in een ‘L’ vorm maar de boeien lagen redelijk ver uit elkaar. Je wil natuurlijk niet meer meters maken dan nodig, dus ik probeerde te oriënteren welke richting ik het beste op kon. Ik was niet de enige, want in de volle breedte zag ik overal zwemmers. Ik had het idee dat ik redelijk vlot ging en kon mensen inhalen. Wanneer je in een tijdvak start is dat een fijn gevoel, want of die anderen hebben zich overschat, of je gaat zelf sneller dan verwacht. Nadat het korte stukje van de ‘L’ klaar was, was het tijd voor de lange rechter lijn terug. En die lijn was stroming tegen. Ik merkte hier ook dat ik redelijk hard was gestart en dat het zwaarder werd. Op techniek bleef ik vlotte, sterke slagen maken tegen de stroming in. Ik bleef nog steeds mensen inhalen dus dat was een goed teken. Toen de kant in beeld was, was ik toch wel blij. Dit was redelijk zwaar geweest, tijd om eruit te gaan en even bij te komen op de fiets. Of niet?

40 km fietsen

Nee dus. Mijn wissel ging prima, ik zag niet veel vrouwen om me heen en er hingen nog veel fietsen in de post. Ik sprong de fiets op en was weg. Ik had de route online wel bekeken maar ik had hem niet gereden. Er was geen hoogteprofiel van de route te vinden. Ik had van iemand wel gehoord dat na een kilometer of 5 een iets langere klim zat, maar verder verwachtte ik niet heel veel hoogtemeters (want dan was er wel een hoogteprofiel kaartje geweest toch?!). En inderdaad na 5 km kwam de klim met daarna een smalle en spiegelgladde afdaling. Het asfalt zelf was nat en was bezaaid met natte, gevallen bladeren. Tijd terugwinnen in de afdaling ging dus maar moeilijk. Maar vrijwel direct daarna was er nog zo’n langere klim en dit keer ook met een steiler stukje van zo’n 7,5%. Ik ging zelfs even terug naar het binnenblad. ‘Was dit dan die langere klim?’. Nou, het bleek eigenlijk dat er tot aan kilometer 30 geen vlakke kilometer meer kwam. Het was constant op en af, draaien en keren, hobbelige weg en gladheid. In een klim werd in ingehaald door een vrouw uit mijn categorie, balen, al had ik totaal geen idee hoe ik ergens lag in de wedstrijd. Niet veel later haalde ik een vrouw in uit mijn categorie, mooi. Het parcours in combinatie met de wind was zwaar en vroeg veel van mijn ‘interval kwaliteiten’. Ik ging eigenlijk iets te hard en ging bleef alles behalve op een stabiele hartslag fietsen. Maar zin om daar over na te denken had ik niet. Als een stier richting een rode lap bleef ik maar gewoon zo hard mogelijk fietsen. Het parcours was voor mij niet echt geweldig, ik kon nergens echt mijn kracht kwijt en bleef hopen op een lang en recht stuk om even flink wat snelheid te maken. Op het einde kwam dat nog heel even, waardoor ik een andere vrouw die me in een klim had ingehaald weer dichterbij zag komen. Recht, stabiel en hard was beter voor mij, maar stiekem had ik van dit lastige parcours ook wel genoten. Het was uitdagend en ik was door relatief weinig mannen ingehaald, waardoor ik nog meer het gevoel kreeg dat ik goed ging. En ja ik ging eigenlijk te hard en wist dat mijn benen dit met hardlopen niet leuk zouden gaan vinden, maar als je voelt dat je diep kunt gaan wil je dat ook gewoon doen. Niet zo vervelend als benen die niet willen, dus als je benen dan wel willen dan ga je ook gewoon. Met de bewoners die vanuit hun oprit aan het aanmoedigen waren was het een feestje, een zwaar vermoeiend feestje, maar wel een feestje.

Uh Maartje, je schoenen zitten niet goed? Weet ik, maar dit was net voor de wissel en dan doe ik mijn schoenen tijdens het fietsen al uit. 🙂

10 km lopen

De wissel ging deze keer wat minder vlot. Hoewel ik het zelf helemaal niet koud had was de temperatuur wel aan de lage kant, mijn vingers deden het niet meer goed en mijn sokken gingen lastig aan. Ik besloot wel de tijd te nemen om mijn schoenen gewoon goed aan te doen. Liever iets langer zitten dan binnen no time blaren lopen en dan helemaal niet meer lekker gaan. Toen ik uiteindelijk de wisselpost uitliep, ging dat vrijwel tegelijk met iemand anders. Iemand waarvan ik weet dat ze beter is dan ik en ik was blij verrast dat ze me nu pas inhaalde. Ik weet dat ze harder loopt dan ik, maar toch wilde ik in de buurt blijven. Na een kilometer piepte mijn horloge en ik keek even naar mijn snelheid; 4:36 min/km. Oké dit was hard en dit gingen mijn benen met het fietsonderdeel van net waarschijnlijk niet volhouden. Maar ik voelde me nog redelijk en wilde gewoon vol gaan, het was alles of niets. Ik kon diep gaan vandaag en dus wilde ik diep blijven gaan. Als ik in zou storten dan zou ik instorten, maar vroegtijdig afremmen zag ik niet zitten. Vanaf kilometer vier ging het wat langzamer en werd het heel erg zwaar. Ik bleef tegen mezelf zeggen ‘you got this’, ‘you can do this’, ‘je kunt altijd nog langer en harder dan je denkt’. Mijn benen deden pijn maar ik besloot ze te dwingen zo hard mogelijk te blijven lopen. Een kilometer ging ik nog ietsje langzamer, maar vervolgens lukte het me wel dat tempo tot de finish vol te houden. Dat ging niet van harte, met nog drie kilometer te gaan deed het pijn. Maar hoe gek ook, ik genoot nog steeds. Nogmaals, het gevoel dat je zo diep kan gaan als je kan is fijn. Mijn niveau is op dit moment niet top, maar ik voelde dat wel alles wat er op dit moment in zit eruit kwam. Helemaal kapot ging ik richting die finish en wat voelde dit goed! De speaker riep me na dat ik tweede was in mijn agegroup. Tweede?! Hoe kan dat?! Er deden toch ook Belgen mee? Belgische triatleten zijn altijd goed. Ik had één vrouw uit mijn categorie ingehaald en één vrouw had mij ingehaald. Zou er dan verder niemand voor ons hebben gelopen?

Nee, er bleek inderdaad niemand meer voor ons te zijn. Ik werd tweede van de 22 in mijn agegroup. 8e vrouw overall van de 82 vrouwen en 117e in het totale veld van 458 deelnemers. Stiekem vind ik dat altijd nog wel tof om te zien, dat er nog zoveel mannen achter me zitten. Who run the world? GIRLS! Maar die uitslag, daar ging het niet om. Al was ik tiende geweest, het heerlijke gevoel tijdens de wedstrijd kon niemand me afnemen. Ik ben niet in mijn beste vorm, maar alles wat erin zit kon eruit en dat gevoel is het lekkerste gevoel dat er is.

Daarmee eindigt mijn seizoen ook meteen. Dit was mijn eerste en laatste triathlon van dit jaar. Nu ga ik aftellen naar volgend jaar, want wat heb ik daar zin in! Kom maar op met die revanche.

Meer volgen over mijn triathlon avonturen? Via mijn Instagram hou ik je dagelijks op de hoogte.