6 weken na mijn laatste wedstrijd, de halve marathon in Houten, was het vandaag weer zo ver. Al weken dacht ik aan deze wedstrijd, het zou namelijk een afstand van 30km worden. Super spannend maar ik besloot er toch maar voor te gaan. Hoe het uiteindelijk afliep zie je vandaag in mijn raceverslag: Lenteloop Almere.

Zondag 17 maart ging om 7:15 uur de wekker. Om 7:45 uur zat ik aan mijn bak havermout en om 8:45 uur zat ik in de auto naar Almere. Het weer was erg wisselvallig en onderweg waren er nog een aantal flinke buien. Gelukkig was het uiteindelijk voor de wedstrijd zo goed als droog. Ik liep in en voelde me eigenlijk best goed. Met kriebels in mijn buik stond ik aan de start, ik was er klaar voor.

3 ronden van 10km stonden er op de planning. Ik had met mezelf afgesproken dat ik echt niet te hard mocht starten omdat ik niet in de problemen wilde komen. Een afstand als deze had ik namelijk nog niet gelopen. Eerlijk gezegd was ik nog niet langer dan 2:15 uur onderweg geweest tijdens mijn duurtrainingen dus vandaar de voorzichtigheid. Al vrij snel kwam ik naast iemand te lopen die ongeveer hetzelfde tempo aanhield. De wedstrijd kende geen pacers maar samen konden we elkaar wel eens gaan helpen. We liepen het centrum uit en gingen het eerste viaduct op, wind tegen. Oef het waaide toch nog harder dan gepland. Conditioneel ging het echter lekker dus ik had vertrouwen. Al op kilometer 3 kreeg ik heel kort achter elkaar een aantal steken in mijn knie. Messcherp, waardoor het voelde alsof ik er doorheen zou gaan en paar hinkel sprongen maakte. Dit was niet de bedoeling maar het lukte me te ontspannen en het gevoel zakte weer weg. Op kilometer 5 had ik het nogmaals maar gelukkig ging het ook nu weer weg. Na zo’n 35 minuten nam ik mijn eerste rijstcakeje, blijven eten zou belangrijk worden om het vol te houden. (alles over eten voor en tijdens wedstrijden lees je in plantaardig presteren).

Rond kilometer 8, net voor het einde van de eerste ronde, besefte ik dat het toch wel een heel lange afstand was. Het ging goed, wel liepen heel constant op 5:20 min/km maar een beetje vermoeid begon ik wel te raken. Ik kreeg ook steeds meer dorst want er stonde bar weinig drinkposten op parcours (frustratie!). Op kilometer 13 kwam (achteraf gezien) denk ik het kantelpunt. Nog steeds liepen we een constant tempo maar opnieuw was daar een viaduct en dat was een vrij lange. De wind was wat aangetrokken en ik had het zwaar maar wilde niet te veel inleveren. Best wel kapot kwam ik uiteindelijk boven op het viaduct en mijn knie vond dat opnieuw niet zo heel leuk. Ik moest zorgen dat ik kon herstellen en dus ik liet ik mijn medeloper gaan. Ik zakte even terug naar 5:30 min/km en besloot het daar weer op te pakken.

Maar het werd steeds moeilijker en op kilometer 15 kwam er een heel vervelend gevoel in het midden van mijn buik. Ik dacht dat het mijn maag was omdat ik veel te weinig had gedronken. Niet veel later begon ik echter ook steeds meer moeite te krijgen met ademhalen, het kwartje viel. Dit was mijn asthma, niet mijn gebrek aan hydratatie. Vanaf toen werd het eigenlijk een lijdensweg. De knie werd er alles behalve beter op en piepend probeerde ik te blijven ademen. Op kilometer 18 zag ik het echt niet meer zitten, was ik bang dat ik mijn lichaam aan het kapot maken was en wilde ik uitstappen. Met tranen in mijn ogen besloot ik nog 2 kilometer door te lopen om het volledige rondje af te maken. Na 20 kilometer, 1 uur en 51 minuten kwam ik over de streep. 10 kilometer te vroeg en dat was moeilijk.

Ik baalde ontzettend en dat doe ik eigenlijk nog steeds. Dit voelt als falen en daar hou ik niet van. Die hele marathon lijkt ineens weer heel erg ver. Gelukkig is december ook nog heel erg ver weg dus we gaan er wel komen.

Wil je weten wat ik in de tussentijd allemaal doe? Volg me dan ook op instagram.

Plantaardig presteren, mijn eerste boek, is nu te bestellen! Bekijk het hier: www.maartjemaria.com/plantaardigpresteren