Een recreatieve cross in het bos, ik wist niet zeker of dat het wel waard was een raceverslag over te schrijven. Maar gisteren na het hardlopen was ik helemaal leeg en vandaag doen mijn benen behoorlijk zeer. Dus ja, toch wel een race verslagje waard.

Na een hoop ellende aan het eind van vorig seizoen mocht ik gisteren na maanden eindelijk weer eens een startnummer op spelden. Hoewel ik mezelf geen crosser zou willen noemen had ik wel zin om eens te testen hoever ik ervoor stond. Het mastbos is op 1,5km van mijn huis en dus een prima thuiswedstijdje. 2 uur voor de wedstrijd zat ik thuis nog in mijn pyjama aan mijn thesis te werken. 1,5 uur voor de start besloot ik alvast lopend richting de start te vertrekken. Eenmaal onderweg besefte ik me al vrij snel dat de start niet aan het begin van het bos was, maar dat ik nog best een stukje door moest. Na 3 km kwam ik dan eigenlijk bij de inschrijving. Een behoorlijk stukje inlopen maar het viel eigenlijk niet tegen. Na nog wat specifieker te hebben warm gelopen was het tijd om te starten. Ik wilde 3 rondes lopen van in totaal ongeveer 5km. Het eerste rondje was klein, zo’n 1km. Ik ging op tempo van start en de eerste kilometer voelde lekker. In de tweede ronde van 1,5 km begon ik al door te krijgen dat het misschien toch allemaal niet zo vanzelf zou gaan. Mijn tempo zakte al iets in en ik merkte dat ik een rood en ontploft hoofd aan het krijgen was. In de laatste ronde van 2,5 km (wie bedenkt het om steeds grotere ronden te lopen?!) werd het echt afzien. Mijn benen deden het nog prima maar mijn ademhaling was niet meer onder controle. Ik kreeg weinig lucht en begon wat te piepen. Helemaal stuk bereikte ik de finish.

Daar had ik toch wel een paar minuten nodig om bij te komen en mijn ademhaling weer te laten zakken. Mijn horloge gaf een gemiddelde hartslag van 190 over de wedstrijd, boven mijn omslag punt dus. Geen wonder dat het naar het einde toe niet zo’n succes meer was. Mijn neus begon al vrij snel te kriebelen en ik begon met niezen, die winterbomen doen mij ook nooit goed.

Eindconclusie van deze race: mijn conditie is nog ver te zoeken. Met de minimale trainingsarbeid die ik afgelopen maanden heb kunnen leveren waarschijnlijk ook niet zo gek. Nog een kleine 4 maanden tot de eerste triatlon op het programma staat, er is werk aan de winkel..

Benieuwd naar welke uitdagingen ik nog meer aanga? Via mijn instagram houdt ik je dagelijks op de hoogte.