Raceverslag OD triathlon Sint Martens Latem (BE)

Op 14 juli 2019 door Maartje

Vandaag stond de OD triathlon in Sint Martens Latem (BE) op de planning. Kijk je mee naar mijn raceverslag?

Wat vooraf ging:

Na mijn halve triathlon in Terheijden bleef het allemaal nog een beetje wisselend gaan. In de week daarop werd ik ziek, lag ik in bed en trainde ik 7 hele dagen niet. Niks voor mij en je kan je daarom wellicht voorstellen dat ik niet kon wachten om weer aan de slag te gaan. Ik pakte mijn trainingen allemaal meteen weer op en dat was wellicht wat te snel. Die eerste week trainen had ik van de kleinste en simpelste dingen al spierpijn en ook mijn pezen kraakte wat. Echt lekker trainen ging de afgelopen weken dan ook nog niet want de pees aan de buitenkant van mijn knie (ITB) bleef wat zeuren tijdens het hardlopen. Voor mijn gevoel stond ik dus niet echt wedstrijdfit aan de start vandaag, maar hey, het ging toch nergens om. Het was eigenlijk gewoon een trainingswedstrijdje. Dat ik er gisteren achter kwam dat het om een stayer wedstrijd ging was ook nog wel een beetje een tegenvaller maar hey, laten we er toch maar wat van maken.

Onvoldaan zwemrondje

De watertemperatuur lag op 22,5 graden. Wetsuits waren dus toegestaan maar ik besloot hem niet aan te doen. Ik zwem vaker in kouder water en kan daar goed tegen. Daarnaast vind ik een wetsuit ook gewoon niet heel erg fijn en het scheelt ook weer wisseltijd, redelijk belangrijk in een stayer wedstrijd. Dus hop ik als een van de enige vrouwen zonder wetsuit het water in en eigenlijk was het best lekker. Een half uur later dan gepland ging eindelijk het startschot en ik voelde me direct vrij in het water zo zonder wetsuit. Ik had wel door dat de snelle Belgische dames van elite niveau redelijk snel er vandoor gingen. Ik ging daar lekker achteraan en had een redelijk krachtige slag. Na niet zo heel lang haalde ik al een man in, die waren 2 minuten voor ons gestart. Vanaf toen werd het steeds wat lastiger, het water begon meer op een hindernis baan te lijken. Overal kwam ik mannen tegen, ik ging er langs, eronder of er overheen. Door die drukte werd het water erg onrustig en werd het zand op de bodem behoorlijk omhoog gestuwd. Onderwater was het zwart geworden en dat had iets benauwds. Ik bleef mannen ontwijken en zag de gele boei waar we omheen moesten. Voor mijn gevoel moesten we nog verder, maar iedereen ging de bocht om en ook een man in een kano van de organisatie ging de bocht om. Ik probeerde nog wat mensen te ontwijken en ging richting de kant. Ik wist dat ik niet extreem snel wat geweest maar het ging ook niet verkeerd. Van de zwem exit naar de wisselpost was het 330 meter lopen. Ik had geen wetsuit aan en dus had ik de tijd om even op mijn horloge te kijken. 15 minuten, 1 km. 1 km!? De bedoeling was toch 1,5 km?! Was ik verkeerd gegaan? Nee want de organisatie had ons allemaal rond de boei gestuurd, niemand was een andere kant op gegaan. Was het een fout of was het gedaan om wat tijd goed te maken na de te late start? Geen idee, ik was in ieder geval niet voldaan. Ik had nog verder kunnen zwemmen en was op stoom, ik had nog vrouwen willen inhalen. Helaas.

Fiets frustraties

Door naar het fietsen, mijn ‘gewone’ racefiets dus. Ik zag ik mijn direct omgeving eigenlijk geen vrouwen in de wisselpost. In de verte zag ik wel een vrouw bij een mannengroepje aansluiten. Officieel gezien mogen verschillende categorieën niet bij elkaar stayeren maar tijdens de briefing was er niets over gezegd en het waaide behoorlijk hard, dus ik besloot toch maar snel aan te pikken bij een paar mannen. Al snel kwam ik erachter dat deze mannen eigenlijk niet echt konden fietsen. Wellicht lag het aan het behoorlijke spannende parcours, een soort kasseien criterium, maar volgens mij wisten ze gewoon niet hoe ze in een peloton moesten fietsen. Of misschien waren ze gewoon heel erg moe, geen idee. Ik mocht ik ieder geval bijna al het kopwerk doen. Overnemen of draaien dat snapte ze niet. Een waaier maken om het voor iedereen zo makkelijk mogelijk te houden was helemaal een brug te ver. Mijn frustraties werden steeds groter, ik wilde harder maar wist dat ik het in mijn eentje in de wind niet zo redden. Ik had deze mannen nodig maar ze snapte er werkelijk waar niets van. Mijn benen waren best goed, die lange stukken op kop die elkaar steeds maar bleven opvolgen voelde lekker. Wel was mijn hartslag behoorlijk hoog, ik geloof van opwinding en frustratie. Ik besloot dat ik nooit meer een stayer wedstrijd zou gaan doen, tenzij het met alleen ex wielrenners was. In de laatste paar kilometer begonnen en mannen te lossen en was er helemaal niemand meer van plan om mee te werken. Ik werd chagrijnig en had eigenlijk zin om naar huis te gaan.

Wanhoop loop

Eenmaal in de wisselpost bekoelde ik weer. Het kwam nu op het lopen aan, ik kon weer mijn eigen ding doen. Ik liep de wisselpost uit, draaide de bocht om en voelde direct een stroomstoot van mijn rechterbil richting mijn rechter knie. Oei, dat was net helemaal de bedoeling. Het zette niet door en dus liep ik nog best aardig door. Na anderhalve kilometer kwamen we ineens een onverharde strook tegen. Een paadje aan de zijkant van een wijland met hoog gras. Fijn dacht ik, als mijn knie ergens niet blij van gaat worden is het veel stabiliserend en coordinatief werk. We draaide terug het asfalt op en dat voelde direct beter. Helaas was dat van korte duur want daarna kwam er een eindeloos grind pad aan, gevolgd door weer een stukje kasseien en dan eindelijk de finish boog. Die boog mocht ik nog niet onderdoor want ik moest nog twee van die vervelende rondjes. Mijn knie begon nu wel echt te zeuren, iedere landing was pijnlijk. Ik besloot iets langzamer te gaan lopen, ik deed toch niet mee voor de ere plaatsen en wilde deze wedstrijd met zo min mogelijk kleerscheuren volbrengen. Halverwege die tweede ronde begon mijn linker been hetzelfde probleem te krijgen, dit werd wel verdomd vervelend zo. Bij de tweede doorkomst riep mijn moeder: ‘Gaat het?’. ‘Nee, ik heb pijn’ riep ik terug. ‘Niets forceren dan!’. Uitstappen zag ik niet zitten, dan nog maar een beetje langzamer.. Ik keek niet meer op mijn horloge, ik wist dat die langzame snelheid me mentaal niet goed zou doen. Toch voelde ik zelf ook dat dit niet ging zoals het moest en de twijfel sloeg toe. Conditioneel ging het best goed, ik liep langzaam dus werd niet heel moe. Maar die vervelende kniepezen. Die pezen waar ik in wisselende mate nu al zo vaak last van had gemaakt. Ik begon me af te vragen of ik dit wel kon. Kan mijn lichaam dit wel aan? Wil ik niet te veel? Hoe ga ik nu ooit nog 4x zo ver lopen? Kan ik dat wel? Ga ik dat wel ooit kunnen?
Ik draaide het laatste stukje asfalt weer op, ik werd nog net ingehaald door een vrouw voor de finish maar het maakte me niet meer uit. Ik was blij dat ik er was, dat ik mocht stoppen met lopen.

Ik drukte mijn horloge af en zag tot mijn verbazing dat ik toch was gefinsht in een tijd van 2:25 uur. Blijkbaar was ik toch niet zo extreem langzaam als ik had verwacht, ik was namelijk bang dat ik een tijd van 2:45 zou aantikken. Ik fietste naar de douche en toen ik daar eenmaal onderuit kwam voelde ik me ook best aardig. De pijn in mijn knieën was gelukkig niet doorgeslagen. Trapje af voelde ik het nog wel maar rechtdoor lopen ging eigenlijk best goed. Yes, gelukkig, waarschijnlijk heb ik mezelf dus toch precies genoeg in de hand gehouden. Nu herstellen en dan weer door. Want hoe stom ik deze wedstrijd ook vond, ik kijk toch al weer uit naar de volgende…

 

Meer weten over die volgende? Of over mijn trainingen de komende tijd? Volg me dan ook op instagram.

0 reacties

Trackbacks/Pingbacks

  1. Terugblik op het triathlon seizoen van 2019 - MaartjeMaria.com - […] was het even tijd voor extra trainen en 2 korte wedstrijden. Als eerste een olympische afstand in België, een…

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Volg me ook hier

Hi, ik ben Maartje! Als gecertificeerd sportvoedingsconsulent, sportfysiotherapeut, hormooncoach en triathlon trainer help ik je met je gezonde leefstijl en je sportieve droomdoelen. Hier op mijn blog vind je tal van lekkere en gezonde plantaardige recepten, informatie over voeding, sport en mindset en kun je mijn podcast afleveringen beluisteren. Meer informatie over mij kun je hier vinden. Tot snel!
Groetjes Maartje 

Mijn boek plantaardig presteren

Één op één coaching

Trainingen

Podcast

presteren kun je leren podcast

Atlijd op de hoogte?

Via mijn tweewekelijkse nieuwsbrief ben je altijd op de hoogte van nieuwe blogs
en podcasts die verschijnen. Daarnaast kun je hier ook extra content lezen die ik
niet op mijn blog plaats.