EIN-DE-LIJK weer eens een wedstrijd! De laatste was op 14 juli in België, maar dat voelt al als een eeuwigheid geleden. Gisteren was het dus eindelijk weer zover, ik ging van start in een sprint triathlon. Gewoon voor de fun, aangezien er 2 weken later een halve triathlon op de planning staat, maar toen het uiteindelijk raceweekend was wilde ik vooral heel erg hard gaan. Kijk je mee naar mijn raceverslag van de sprint triathlon in Oosterhout?

750 meter zwemmen

Ik wist dat er een aantal snelle zwemmers aan de start stonden, maar daarvan was er eentje die ik overall het meest vreesde (en waarvan ik al bijna zeker was dat ze zou winnen). Het was dus duidelijk wie ik met zwemmen moest gaan volgen. Dat ging helaas totaal niet volgens plan. Ik koos ervoor om geen wetsuit aan te doen en wilde dus goed inzwemmen. Hierdoor lukte het me niet om volledig op de voorste rij te liggen bij de start. Na het startschot was het een gestoei en gekronkel om onder, over en om mensen heen te kunnen komen. Na ongeveer 150 meter was ik uit het gedrang maar het had me wel tijd gekost. Vanaf daar kon ik wel lekker gaan zwemmen, ik zwom naar de mensen voor me, ging erlangs en zwom naar de volgende. Als 5e vrouw kwam ik uiteindelijk het water uit met een gemiddelde snelheid van 1:42 min/100m.

Doordat ik geen wetsuit had aangedaan, was mijn wissel lekker snel. Hierdoor ging ik (zonder dat ik het zelf doorhad) al iemand voorbij. Als vierde vrouw begon ik aan het fietsparcours.

20 km fietsen

En dat fietsen, dat ging niet vanzelf. Ik vertrok en kon op het eerste rechte stuk niet echt lekker in het ritme komen. Daarna moesten we omhoog en weer naar beneden, een 180 graden bocht, weer omhoog en weer naar beneden, weer een 180 graden bocht en opnieuw omhoog en naar beneden. Vanaf 3 verschillende hoeken moesten we dus een viaduct op en iedere keer dat ik omhoog moest, voelde ik dat ik niet echt veel power had. In die eerste ronde lukte het me wel al iemand in te halen. In de tweede ronde begon het al iets beter te voelen, het lukte me om nog iemand in te halen maar inmiddels was ik zelf net ingehaald. Als derde dame ging ik de wisselpost weer in.

Mijn tweede wissel was snel en ik kwam direct na nummer 2 de post uit.

5 km lopen

De eerste dame lag een minuut voor en ik wist dat ze heel erg hard zou gaan lopen, winnen was dus onmogelijk. Wat ik wel wilde was absoluut als tweede eindigen. Hoe hard de dame voor me zou lopen wist ik niet precies maar ze ging er niet direct hard vandoor. Dat besloot ik dus maar te doen, als een gek begon ik te rennen. Ik had toch hard getraind op het lopen afgelopen weken? Dat lopen ging toch steeds beter? Gaan met die banaan dan maar. De parcours bestond uit 4 rondes van 1,25 km daarin 1 steilere heuvel. Die eerste ronde vloog ik het heuvel op maar halverwege ronde twee voelde ik al wel dat dit erg zwaar ging worden. Dit moordende tempo zou ik niet nog tot het einde vol kunnen houden. Ik had geen idee hoe het met de concurrentie achter me ging, ik moest maar vooral zo hard mogelijk blijven lopen. Mijn hartslag en ademhaling zaten veel te hoog, op een lange afstand zou dit echt de doodsteek zijn geweest. Nu bleef ik mezelf maar voorstellen dat het een korte afstand was, doorlopen, doorlopen, doorlopen! De laatste twee keer kwam ik de heuvel bijna niet meer op maar uiteindelijk hield ik toch 50 seconde over op de dame achter me.

Het was niet mijn beste wedstrijd maar ik heb het maximale eruit gehaald en daar ben ik zeker blij mee. Op naar de volgende, de halve triathlon in Knokke op 7 september. Dat moet een echt piekmoment gaan worden.

Meer zien over mijn trainingen en wedstrijden? Volg me ook op instagram.