Gisteren was het dan eigenlijk weer zo ver, een triathlon! De vorige in Terheijden was ondertussen alweer een behoorlijke tijd geleden en ik had zin in een nieuwe wedstrijd. Even leek het helemaal niet door te gaan. Oorspronkelijk zou ik namelijk helemaal niet in Utrecht starten maar stond er een andere wedstrijd op mijn programma. Helaas kreeg ik donderdag een mailtje dat het zwem onderdeel hier niet door kon gaan door blauw alg. Vliegensvlug ging ik dus opzoek naar een nieuwe startmogelijkheid voor het weekend en met dank aan de snelle reacties van de organisatie in Utrecht kon ik nog mee doen. Dus ben je na deze introductie benieuwd hoe het is gegaan tijdens de OD Triatlon Utrecht, lees dan lekker mee met mijn race verslag.
Zwemmen
De dag begon vroeg. Om 07:00 uur zat ik in de auto opweg naar Utrecht. Er was gelukkig nog bijna niemand op de weg dus we waren er zo. Parkeren was prima geregeld en ook het afhalen van de nummers ging vlot. Een beetje voor 09:30 stonden we allemaal klaar om te starten. Het water was 22,9 graden en dat betekende ook deze keer zwemmen zonder wetsuit. De afstand die moest worden afgelegd was 1500m, de langste afstand die ik tijdens een wedstrijd zwom tot op heden dit seizoen. De eerste 150m was het behoorlijk dringen geblazen. Ik kreeg behoorlijk wat klappen en had moeite met een plek opeisen. Uiteindelijk kon ik wat mannen voorbij en had ik wat meer ruimte. We sloeg rechtsaf om de eerste boei en daar was de zon, vol in mijn ogen. Ik weet niet of meer mensen dit hebben, maar ik vind het dus heel erg vervelend om niet te zien waar ik heen zwem. Ik had nog een man naast me die ongeveer even snel zwom en die een beetje mijn richting kon bepalen. Na de volgende boei kwamen er wat langere stukken en zwom ik lekker door. Ik kwam in een steady state en die 1500m was eigenlijk zo voorbij. Als 5e vrouw kwam ik het water uit en kon de rest beginnen. In de wisselpost zag ik de 3e en 4e vrouw ook wisselen en wist ik dat we dicht bij elkaar zaten.
Fietsen
Zo snel als het kon sprong ik op de fiets. Het eerste stuk was wind mee dan voelde ik me goed, mijn hartslag stabiliseerde en ik fietste best lekker. Na een lange weg gingen we links af en reden we langs de snelweg. Hier kwam de wind ineens stevig van voor en merkte ik dat het toch wel zwaar was. Ik fietste redelijk door maar dit stuk duurder langer dan ik had gehoopt en ik merkte dat ik moeite had met het tempo volhouden. Ik miste de power om tegen de wind in te stoempen maar viel ook niet helemaal stil. Na de kilometers wind tegen zat het eerste rondje erop en moesten we er nog 3 rijden. Ik werd ingehaald door een dame maar haalde zelf ook weer een andere dame in. De laatste ronde begon ik het wel echt zwaarder te krijgen en begon ik ook door te krijgen dat het warmer was geworden. Wind mee ging ik nu wat minder hard en de laatste kilometers wind tegen was het vechten geblazen. Na 45 km (5km meer dan in een normale OD) mocht ik mijn zwaar gefietste benen weer over het zadel slingeren om te gaan wisselen.
Lopen
Lopen, na Terheijden was hier toch wel het meest bang voor. Ik liep weg uit de wisselpost en merkte direct dat ik weer te hard van stapel liep. Door de adrenaline van de wedstrijd vind ik moeilijk om het lopen volgens een constant schema te volbrengen. Het is het laatste onderdeel en dame nummer 4 liep niet heel ver voor me uit en dus wilde ik tempo maken. Maar het was warm en 10km zijn voor mij nog steeds best ver. Ik zwakte wat af in tempo met het idee dit maar zo lang mogelijk vol te houden. Dat leek te werken want ik haalde de dame voor me in. Nummers 1, 2 en 3 zaten wel echt te ver voor me om nog in te halen dus het was zorgen dat ik mijn plek kon vasthouden. Uiteindelijk ging dit beter dan verwacht. Oké ik had geen hele snelle looptijd maar ik had deze keer mezelf niet helemaal over de kop gelopen en had redelijk constant kunnen blijven gaan. Ik had tijdens de hele wedstrijd genoeg gegeten en gedronken en dit zorgde er wellicht ook wel voor dat ik minder instortte tijdens het lopen. Ik leek de warmte ook wat beter te kunnen verdragen dan de vorige keer.
Met een lachje kwam ik over de finish, dit gebeurt bijna nooit omdat ik eigenlijk nooit tevreden ben. Deze keer gebeurde dat wel. Ik ben nog niet in topvorm, ik moet nog een stuk sneller kunnen maar ik ben blij dat ik weer progressie maak en dat het conditioneel gezien weer de goede kant op gaat. Komende weken train ik weer lekker verder want mijn volgende staat pas weer op 12 augustus gepland.
Benieuwd naar welke uitdagingen ik nog meer aanga? Via instagram houdt ik je dagelijks op de hoogte.
0 reacties
Trackbacks/Pingbacks