Na de korte zwemloop in Breda vorige week was het deze week tijd voor het echte werk, de lange afstand. De zwemloop Stelleplas werd dit jaar voor het eerst georganiseerd. Van Chris had ik al veel over de voorbereidingen gehoord en ik moest dus eigenlijk wel meedoen. Lees je mee met mijn raceverslag?

Afgelopen vrijdag vertrok ik al naar Zeeland. De junior meiden van APB zouden hier een meerdaagse wedstrijd fietsen en ik was mee in de begeleiding. Het toeval wilde dat onze slaapplaats direct aan het zwembad lag. Na 2 dagen heel veel op mijn benen gestaan te hebben en 2 nachten slecht geslapen te hebben stond ik vanmorgen met een heel ander soort voorbereiding dan normaal aan de start. Hoewel ik de hele ochtend kalm was geweest, kwamen in het laatste half uur voor de start de zenuwen toch wel opzetten. Ik legde al mijn spullen in de wisselpost en stond toen nog voor één keuze; met of zonder wetsuit zwemmen? We zwommen in een buitenzwembad en de watertemperatuur lag rond de 21 graden. Het grootste gedeelte van de deelnemers trok een wetsuit aan maar ik bleef twijfelen. De temperatuur was voor mij hoog genoeg om zonder te zwemmen, de vraag was alleen hoeveel tijdwinst een wetsuit me op zou leveren. Aangezien ik, ondanks het betere drijfvermogen, fijner zwem zonder en ik me de tijd dan zou besparen om een wetsuit uit te moeten trekken, besloot ik zonder te gaan. Door de koude buitentemperatuur voelde het water niet eens zo heel erg koud toen ik erin ging. Na een paar banen inzwemmen besloot ik definitief zonder te zwemmen. Helemaal klaar voor de start.

Het startsignaal klonk en we waren weg. Met alleen maar mannen in de baan wist ik me gelukkig direct goed te handhaven. 1 man ging er als een speer vandoor maar de rest liet het een beetje afweten. Ik nam het voortouw en zette het tempo in. Ik vond het absoluut niet koud en ging makkelijk door het water. Aangezien er niemand van achter kwam die sneller wilde had ik vrij uitzicht om lekker door te zwemmen en mijn eigen tempo te bepalen. Ik had het idee dat het snel ging maar wist niet precies hoe of wat. Halverwege was ik misschien bang dat ik toch wat te snel was gestart en een stap terug moest doen maar met een beetje extra pushen kon ik mijn tempo handhaven. Ik haalde een man die een baan achterstand had en dat gaf een extra goed gevoel. Met nog zo’n 200 meter te gaan kwam de enige man die achter me was blijven plakken voorbij. ‘Mooi’ dacht ik, laat hem ook maar wat werk doen. Ik pikte aan en ging mee. In de laatste 50 meter had hij toch een heel klein gaatje geslagen maar met een goed gevoel kwam ik het water uit. 16 minuut 10 hoorde ik de vrouw op het stoeltje zeggen tegen de man die de tijden noteerde voor mijn baan. ’16:10?!’, die tijd had ik van te voren echt niet verwacht!

Geen tijd om te lang na te denken, hop naar de wisselpost. Of het de kou was of het harde zwemmen weet ik niet maar ik stond te wankelen op mijn benen. Mijn hoofd en ogen draaide rond en ik kreeg mijn schoenen niet aan. Ik plofte op mijn billen en deed zo snel mogelijk mijn schoenen aan. Startnummer mee en gaan. Hoewel ik zelf snel uit het water was, waren er nog 3 andere dames nog een minuut sneller uit het water. Een minuut goedmaken op 10 kilometer lopen, jeetje dan moest ik tempo maken. Wellicht maakte ik wat te veel tempo. Na het eerste rondje van 2,5km had ik het al aardig zwaar. Het grootste gedeelte van het parcours was off road en door het slechte weer was het glad en behoorlijk zwaar. Toch kreeg ik bij de tweede doorkomst een vrouw voor me in het oog. Het gat was nog 45 seconde. 15 seconde had ik er dus afgesnoept in 5km, niet genoeg maar ik bleef doorgaan. Met een soort oerinstinct bleef ik maar lopen en lopen. Ik was echt helemaal kapot maar schakelde dat gevoel uit en liet mijn benen draaien. Ik keek niet naar mijn horloge, snelheid en hartslag maakte me niet uit, ik wilde zo graag naar dat podium. Bij de derde doorkomst was ik dichter gekomen, het gat was alleen nog steeds zo’n 30 seconde. Met nog een laatste ronde van 2,5km wist ik dat ik haar niet meer in zou halen maar toch bleef mijn lichaam gaan, zeg nooit nooit. Na 10km kwam ik over de streep. Het was helemaal op en helaas was het me niet gelukt om naar die derde plaats te lopen. Teleurstelling was daar maar over mijn tijd was ik dik tevreden. Ruim 4 minuten had ik afgesnoept van mijn 10km PR!

De rest van de middag was ik total loss. Jeetje dit was echt een zware inspanning geweest. Hoewel ik dus wéér 4e werd in een wedstrijd (net zoals alle keren vorig seizoen) ben ik heel erg blij met mijn vooruitgang. In een tijd van 01:05 wist ik het geheel af te leggen. Dat is sneller dan de afstand van vorige week keer 2. Nu lekker herstellen, nog een paar goede trainingen afwerken en dan over 2 weken met veel vertrouwen naar mijn eerste triathlon van het seizoen.

Weten wat ik in de tussentijd op sportief gebied allemaal doe? Op instagram houdt ik je dagelijks op de hoogte.