Wauw, wat loopt deze road to revanche even anders dan verwacht. Vorige keer vertelde ik je over mijn zwemloop en keek ik alvast uit naar de volgende trainingswedstrijdjes. In de week daarna werd al vrijwel direct duidelijk dat die wedstrijdjes niet door zouden gaan. Daarna was het een domino van organisaties die wedstrijden moesten annuleren. In mijn geval duurde het erg lang. Afgelopen week kreeg ik van dan eindelijk ook berichten van annuleringen. Zowel de 111 km triathlon in Bilzen half mei en de Challenge Championships in Samorin eind mei gaan officieel niet door (officieus was dat natuurlijk al duidelijk).  Mijn eerste piekmoment van het seizoen vervalt dus. In de zomer was het mijn plan om rustig wat kortere wedstrijdjes te doen en dan vervolgens een tweede piekmoment in oktober voor Challenge Mallorca.

Hoe nu verder?

Mijn road to revanche gaat over revanche op mijn wedstrijden van vorig jaar. In Mallorca werd ik helaas onderuit gereden terwijl dat wel een hele goede dag was en in Busselton was het geen goede dag. Maar het gaat daarbij niet alleen om de revanche van de uitslag, ik wil revanche voor mezelf, om mezelf te laten zien dat ik het wel in mijn mars heb. Wedstrijden in het jaar geven die ‘road’ extra vorm, maar ook zonder wedstrijden kan ik trainen om uiteindelijk die revanche te nemen. Voor nu ga ik er maar even goed gelovig vanuit dat Mallorca in oktober door kan gaan (en dat ik daar dan heen mag vliegen). Op die manier staat er toch nog een doel gepland voor het jaar, mijn allergrootste en enige doel. Het is fijn om een piekmoment te hebben om naar toe te werken. Om tijdens het trainen toch wat scherpte te houden ben ik wel van plan een aantal ‘wedstrijdjes’ met mezelf te houden.

Wat als Mallorca toch niet doorgaat?

Dat zou natuurlijk heel jammer zijn. Dat betekend dat dit een geheel wedstrijdloos jaar wordt. Mentaal wordt het dan doorbikkelen richting mijn lange termijn doel. Want hoe uitzichtloos het nu misschien ook lijkt, ooit komt het wel weer. Triathlon is een sport van de lange adem en het was sowieso mijn plan om pas in 2021 weer een volledige triathlon te doen en daar mijn revanche te nemen. Ik zie het maar als een voordeel dat ik nu heel veel tijd heb om me te focussen op trainen en dat het weinig onderbrekingen zijn van wedstrijden. Sowieso was mijn voorbereidingswinter afgelopen winter natuurlijk heel erg vreemd en na twee maanden bijna niet trainen was mei redelijk krap om weer in vorm te raken. En in het allerergste geval, als er voor een hele lange tijd geen wedstrijden meer georganiseerd kunnen worden, dan nog blijf ik lekker door trainen. Trainen vind ik geweldig, het is mijn uitlaatklep en mijn passie. Een doel is een stip aan de horizon en dat maakt het natuurlijk makkelijker om te trainen, maar ik ben er niet bang voor motivatie te verliezen als die stip onzichtbaar wordt.

Ik ben heel erg benieuwd, hoe staat het er bij jou voor? Lukt het jou nog om gemotiveerd te blijven trainen of zie je het even niet meer zitten? Laat het me zeker hieronder even weten in de comments of via Instagram.