Inmiddels zitten we op de helft van week 2 in 2020, hoogste tijd dus nog voor een terugblik op het triathlon seizoen van 2019. Afgelopen seizoen stond natuurlijk volledig in het teken van mijn eerste full distance Ironman, maar er was meer. Via mijn weekvlogs heb je het hele proces kunnen bekijken maar vandaag wil ik toch ook nog even een kort overzicht laten zien.

Voorbereiden op een triathlon seizoen

Ik eindige mijn seizoen van 2018 in Ibiza, ik november nam ik rust en vanaf december 2018 was het nog precies een jaar tot de grote wedstrijd in Australië, ik was klaar om te starten met trainen. De winter van 2018-2019 ging aardig. Ik had wel regelmatig een pijntje hier en daar door het hardlopen maar ik maakte wel redelijk de uren die ik wilde maken. Ik had het wel erg druk met het afronden van mijn master diploma en was vanaf eind februari veel weekenden weg als fysio bij het wielrennen. Hierdoor deed ik een klein handjevol voorbereidingswedstrijden, een stuk minder dan normaal. Ik fietste een aantal keer mee in een trainingswedstrijdje en liep twee 20 km wedstrijden. Die eerste in Houten (ook mijn allereerste halve marathon) was pittig door de extreem harde storm maar ik was opzich nog best tevreden. 6 weken later deed ik een poging tot het lopen van 30 km in Almere maar helaas strandde ik hier op 20 km. Deze wedstrijd heeft achteraf heel veel van me gevraagd. Ik herstelde slecht, bleef lang last van mij knie houden en had in de weken daarna moeite met trainen. Richting het eind van het voorjaar deed ik mee in de korte zwemloop in Breda en de lange zwemloop in Heinkenszand. Met de resultaten van beide zwemlopen was ik eigenlijk erg tevreden, ik had het gevoel dat ik met lopen nu toch wel echt een stapje had gemaakt en was blij dat ik zo diep had kunnen gaan. Met nog een maand tot de echte triathlons begon ik er vertrouwen in te krijgen.

Het echte werk in alle afstanden

Ik keek zo overzicht eens door en zag toen dat ik alle triathlon afstanden heb gedaan afgelopen seizoen, van sprint tot hele.

De eerste triathlon was, net als in 2018, de 111 km van Bilzen. Vorig jaar vond ik dit vrij heftig en ik was erg benieuwd hoe het deze keer zou gaan. Een beetje wisselvallig zou ik zeggen. Het ging een stuk beter dan het jaar daarvoor maar ik had wat klassieke fouten gemaakt. Al met al was dit wel een leerzame wedstrijd. 4 weken daarna werd het echt serieus, mijn eerste halve triathlon in Terheijden. Ik voelde hier de hele week al zoveel spanning voor en had het gevoel dat het hier allemaal al helemaal moest gebeuren. Tijdens het looponderdeel in de hitte bleek het toch wel een hele uitdaging te zijn maar ik had het gered.

Hierna was het even tijd voor extra trainen en 2 korte wedstrijden. Als eerste een olympische afstand in België, een wedstrijd die vooral erg frustrerend was. De avond voor de wedstrijd tijdens het inpakken van mijn spullen kwam ik erachter dat het om een stayer wedstrijd ging. Mijn gezicht op de finishfoto zegt genoeg. 6 weken later deed ik mijn kortste afstand van het seizoen, de sprint triathlon in Oosterhout. Een thuis wedstrijd bji mijn oude club en ik had er zin in. Het was kort maar krachtig, van begin tot eind ging ik voluit en dat was best afzien.

In september ging ik weer terug naar de langere wedstrijden. Na heel trainingsuren en mijn vakantie in Luxemburg had ik het idee dat ik er klaar voor was. Ik voelde me goed rond die periode en dat kwam er tijdens de halve triathlon in Knokke ook redelijk uit. Het fietsonderdeel was erg pittig door de hoeveelheid harde wind maar dat ik daarna mijn halve marathon toch nog constant door kon blijven lopen deed me goed. Als ik aan deze wedstrijd terug denk voel ik positiviteit en blijheid, dit was leuke. 6 weken later de volgende halve triathlon op het programma maar eerst liep ik nog de halve marathon bij de singelloop in Breda. Dit was redelijk spontaan gepland maar aangezien het parcours om de hoek is, ik me goed voelde en ik er gewoon heel veel zin in had deed ik mee. Ondanks het slechte weer liep ik een veel betere wedstrijd dan ik had verwacht met een dik PR.

Aangezien het triathlon seizoen hier al voorbij was ging ik naar Mallorca waar de temperaturen nog wel goed genoeg waren voor openwater zwemmen. Ik was goed hersteld van de singelloop en had er zin in. Tijdens de wedstrijd voelde ik me mega goed maar helaas gebeurde er tijdens het fietsen al snel een ongeluk wat me de rest van de wedstrijd kostte. Ondanks dat kijk ik toch nog steeds positief terug op deze wedstrijd en deze hele periode. Tijdens september en oktober voelde ik me zo ontzettend goed, de trainingen gingen lekker en steeds sneller en ik voelde me gewoon erg sterk.

Die vorm kon ik helaas niet helemaal doortrekken (of zelfs verbeteren) zoals gehoopt. Ik herstelde toch best lastig van de val in Mallorca, mijn lichaam voelde moe. 2 weken na de wedstrijd deed ik een nieuwe inspanningstest en ondanks dat de resultaten daarvan wel goed waren, bleef ik me daarna ook lang moe voelen. Mentaal gezien had ik het in deze periode ook moeilijk en alles bij elkaar zorgde dit ervoor dat trainingen steeds moeilijk leken te gaan in plaats van makkelijker. Op dit moment wilde ik daar eigenlijk niet aan, ik bleef mezelf wijsmaken dat het logisch was dat het moeilijker werd. De trainingen waren in deze periode ook gewoon heel erg zwaar en ik was ervan overtuigd dat wanneer ik eenmaal vakantie had en zou gaan taperen het vanzelf weer goed zou komen.

Op naar Australië

Hoe graag ik ook wilde dat het goed zou gaan, in Ausralië kwam ik er niet meer echt bovenop. Mentaal gezien ging het beter, ik was relaxed en had er ontzettend veel zin in. De adrenaline bleef maar door me heen gieren die laatste week. Dit zorgde ervoor dat ik snel wilde tijdens trainingen maar vooral ook dat mijn hartslag snel omhoog wilde en mijn tempo toch wat achter bleef. Dat superieure gevoel van eerder had ik niet meer maar ik bleef hopen dat tijdens de wedstrijddag alles op zijn plaats zou vallen. 1 december was het zover, de hele Ironman van Western Australia met de start in Busselton. Je hebt kunnen lezen dat dat suprieure gevoel tijdens de wedstrijd helaas niet kwam opzetten. Ondanks dit kijk ik verder wel positief terug op de ervaring en onze geweldig fijne vakantie.

Dat was hem, mijn terugblik op het triathlon seizoen van 2019. Ik zou willen zeggen dat ik klaar ben voor seizoen 2020 maar dat is nog lang niet zo. Ik heb even flink moeten herstellen van de Ironman. Ik begon het trainen weer langzaam op te pakken maar helaas werd ik afgelopen week al een beetje ziekig en deze week sloeg dat door. We zijn nu 5,5 week na de wedstrijd en er gebeurt nog vrij weinig. Volgende week staat er een nieuwe inspanningstest op de planning om te kijken hoe ik er nu voor sta en ga ik bouwen naar een nieuw periodiseringsplan. Ik heb heel veel zin om weer aan de slag te gaan en hoop dat mijn lichaam snel weer fit genoeg voelt om lekker te trainen. Ik laat je natuurlijk weten wat er allemaal gaat gebeuren, hier via mijn blog en ook via Instagram.

Hoe kijk jij terug op je afgelopen seizoen? En heb je al een beeld van het aankomende jaar? Misschien wil je wel gaan starten met hardlopen of je eerste korte triathlon volbrengen? Kijk ook eens bij mijn coachingsaanbod om te zien of ik je misschien kan helpen.