Het jaar zit er weer bijna op en dat betekend dat veel mensen gaan terugblikken op het afgelopen jaar. Ik vond het niet erg interessant om mijn hele jaar hier met jullie te delen. Maar een terugblik op seizoen 2017, met al mijn sportieve hoogte en diepte punten vond ik wel leuk om te maken. In deze blogpost ga ik jullie meenemen door mijn triatlon seizoen in 2017. Het was een vrij lang seizoen waarin alles in het teken stond van het WK in Rotterdam.
Voorbereiding
Een seizoen start eigenlijk al in de winter van het voorgaande jaar. Na een korte rustperiode in oktober 2016 begon ik in november weer met het opbouwen van mijn trainingen. Ik deed wat langere duurtrainingen en extra krachttraining. Aanvankelijk leek dit allemaal goed te gaan maar halverwege december kreeg ik plots erg veel last van mijn linker knie. Iedere sporter zal een pijntje hier of daar wel herkennen, maar dit was zo hevig dat ik niet meer kon lopen. Ik bleek een runners knee te hebben opgelopen, waarschijnlijk was ik toch wat te enthousiast bezig met trainen. Ik voelde het totaal niet aankomen en zo zie je maar weer dat ook een fysiotherapeut geblesseerd kan raken. Het probleem zat hem voornamelijk in lopen, zwemmen en fietsen kon ik nog redelijk goed doen. Half januari kon ik weer pijnvrij lopen en begon ik opnieuw met opbouwen. Ik ben geen geboren loper en zo’n periode van (loop)rust doet me meestal geen goed. In het laatste weekend van januari stond ik voor het eerst weer aan de start van een wedstrijd. In de periode van januari tot en met april deed ik 4 zwemlopen en 4 (cross)duathlons.
Bij de zwemloop start je in het zwembad en zwem je je banen, daarna spring je het water uit, doe je je loopschoenen aan en ren je naar buiten. Hier krijg je even een klap van de koude buitenlucht maar na een minuut voel je hier al niets meer van. Tijdens het zwemgedeelte voelde ik me steeds beter worden bij iedere wedstrijden, mijn tijden werden ook steeds beter. Bij het hardlopen voelde ik dat ik nog wat kracht en snelheid te kort kwam, maar de basisconditie was wel aanwezig. In de duathlon begin met het hardlopen, wissel je naar je fiets en eindig je weer met een stuk hardlopen. Dit jaar vielen de wedstrijden voor het eerst onder het RBR circuit en ontstonden er aparte vrouwen wedstrijden. Het niveau was erg hoog en bij iedere wedstrijd weer ging ik tot het gaatje. Uiteindelijk leverde beide typen wedstrijden me nog niet het gewenste resultaat op maar hier kon ik prima mee leven. Het duurde nog een aantal maanden voor ik echt in vorm moest zijn.
Swim Bike Run
In juni mocht ik dan eindelijk echt van start, de eerste triatlons stonden op het programma. Direct had ik redelijk wat wedstrijden, wedstrijden waar ik normaal niet zo snel aan de start zou staan. In september werd het WK triatlon in Rotterdam gehouden, ik wilde heel graag starten in de agegroup 20-25 jaar. Om te mogen starten moesten er bepaalde kwalificatiewedstrijden worden afgelegd. Deze zaten allemaal ver in het begin van het seizoen en waren niet direct naast de deur. Voor mijn eerste wedstrijd reisde we af naar Almere. Dit was het weekend waarin het 35 graden was en Nederland dacht dat we de hele zomer in een hittegolf zouden blijven hangen. Het zwemonderdeel ging redelijk moeizaam, de sterke stroming en golfslag zorgde ervoor dat ik niet zo lekker in mijn ritme kwam. Het fietsen ging wel redelijk en tijdens het lopen probeerde ik vooral niet bevangen te worden door de hitte. Ik eindigde als 4e.
Na Almere was het tijd voor Weert. Ook hier was het opnieuw erg warm, het tweede weekend waarin Nederland zich in een hittegolf bevond. Het zwemmen ging deze keer al een stuk beter, ik voelde me sterk maar maakte op het einde wel een fout. Ik zwom via de verkeerde kant om een boei en moest terug, dit koste me zo’n 2 minuten extra. Een beetje opgefokt begon ik met fietsen, door de hoeveelheid adrenaline ging ik als een speer. Misschien wel een beetje te hard zelfs. Na het fietsonderdeel wisselde ik als eerste vrouw en begon ik al redelijk vermoeid aan met hardlopen. De eerste ronde ging nog wel maar tijdens het tweede rondje lopen stortte ik behoorlijk in. De warmte werd me deze keer wel te veel en na de finish was ik dan ook even van de kaart. Gelukkig had ik mijn positie wel vast kunnen houden en ging ik met bloemen en een oude medaille naar huis.
In de week na Weert kreeg ik een mailtje dat ik was geselecteerd voor het WK! Erg blij dat dit zo snel was gelukt besloot ik de andere kwalificatie wedstrijden te mijden en me weer lekker te focussen op wedstrijden die ik leuk vond om te doen. Ik ging een aantal weken later naar Oirschot, een wedstrijd waar ik vorig jaar 2e was. Dit jaar werd het opnieuw ontzettend spannend, de hele wedstrijd lang zat ik op mijn limiet maar uiteindelijk kwam ik toch net de kort. Ook dit jaar moest ik weer doen met een 2e plaats. Behoorlijk teleurgesteld ging ik naar huis maar daar zag ik al snel dat mijn tijden wel een stuk sneller waren dan het jaar ervoor, het ging de goede kant op. Na Oirschot zou ik starten bij het NK triatlon. Helaas werd deze op de dag voor de wedstrijd geannuleerd, er bleek blauwalg in het water te zitten waardoor we niet konden zwemmen. Ik had heel veel zin om dat weekend toch ergens van start te gaan dus ik zocht naar een wedstrijd waar ik last minute nog zou kunnen starten. Uiteindelijk vond ik een wedstrijd in het Belgische Aarschot. Dit bleek en geweldige vervanger voor het NK. Een erg zwaar en heuvelachtig parcours zorgde ervoor dat ik meer dood dan levend over de finish kwam. Maar wat een kick gaf deze wedstrijd, zeker eentje waar ik volgend jaar weer aan de start wil staan. Daarna volgde nog Leiderdorp, een wedstrijd waar ik vorig jaar niet echt goed uit de voeten kwam en dit jaar weer niet.
Na de wedstrijd in Leiderdorp vertrokken wij lekker voor een weekje naar Frankrijk. In le bourg d’oisans fietste we een week lekker in de bergen. Zwemmen en lopen deed ik ook wel een aantal keer maar dit was maar een beetje halve bak. Verder kwam ik daar even tot rust en haalde ik al mijn verloren slaapuren in. Bij terugkomst was er een thuiswedstrijd in Oosterhout. De fijne trainingen in combinatie met de rust zorgde ervoor dat ik hier voor het eerst in het seizoen het gevoel had dat ik echt alle power kon genereren die ik me heb. Als laatste voorbereidende triatlon het WK startte ik nog een keer in België, dit keer in Balen. De hele week trainde ik hard en tijdens de wedstrijd voelde ik me dan ook nog wat vermoeid. Niets aan de hand, het rusten voor het WK kon bijna beginnen en dan ging het helemaal goed komen.
WK triatlon Rotterdam
De laatste week voor het WK brak aan. Ik zou rust af gaan wisselen met een aantal korte goede trainingen. Op zondag ging ik een stuk fietsen et mijn vriend. We reden 3×15 minuten op mijn wedstrijd tempo en dat voelde heerlijk, ik kon gas blijven geven. Op maandag deed ik wat kort werk in het zwembad en daarna had ik het gevoel dat ik onoverwinnelijk was. Ik voelde me echt heel erg goed, de vorm was beter dan ooit. Op dinsdag was het de planning om geen training te doen. Normaal ga ik op de racefiets naar mijn werk maar ik besloot de auto te pakken. Helaas ging het daar fout, een andere auto botste vol op snelheid tegen me aan toen ik voor het stoplicht stond te wachten. De rest van de week was ik vooral bezig met proberen soepel te blijven en niet na te denken over de pijn. Die goede trainingen die gepland stonden werden vervangen door testrondjes. Ik had erg veel pijn in mijn lage rug en was vooral bezig met hopen dat ik zondag ik staat zou zijn om te starten. Uiteindelijk besloot ik om hoe dan ook te starten. Op zaterdag vertrokken we vast richting Rotterdam. Ik haalde mijn nummer bij de expo en keek even rond op het parcours. Na een goede nacht slapen stond ik zondag op (met rugpijn) met idee dat ik wel zou zien waar het schip zou stranden. Het belangrijkste was dat ik zou gaan genieten van het evenement en al die toeschouwers.
Het water was ontzettend koud maar wat gaf het een kik om met al die internationale dames mee te zwemmen. Eerlijk is eerlijk, ik zat al best hoog in mijn ademhaling toen ik het water uit kwam. Ik probeerde de pijn te negeren en begon met fietsen. Het was een stayer wedstrijd, wat betekend dat je achter elkaar mag rijden. Samen met 2 Engelse dames reden we kop over kop keihard door. We haalde steeds meer groepjes in en ook dit was weer genieten. De bruggen die we over moesten waren pittig en het kopwerk wat ik moest doen zorgde ervoor dat ik al eerder uitgeput was toen ik van de fiets af ging. De laatste wissel ging goed en ik begon met lopen. Mijn lichaam was uitgeput en mijn rug vond het eigenlijk wel mooi geweest. 5km voelde als een hele marathon en ik dacht dat ik de finish nooit zou halen. Maar opgeven was geen optie met al die mensen langs de kant. Door het nationale tricot wat je draagt roept iederen “kom op Nederland” naar je en hierdoor blijf je toch nog doorgaan. Het passeren van de streep was dan ook een fantastisch gevoel. Ik had het gehaald. Iedereen was aan het juichen en aan het klappen, hoe kapot ik ook was, dit was prachtig.
Terugblik op seizoen 2017
Al met al vond ik het een mooi sportief jaar. Het jaar kende ups en downs, maar dat hoort er waarschijnlijk een beetje bij. Een tijdje geleden begon ik het erg moeilijk te vinden dat mijn rug nog niet mee wilde werken. Maar inmiddels ben ik weer aan het trainen gegaan en liep ik zelfs weer een 5km wedstrijdje. Even begon ik nog te twijfelen of ik niet moest stoppen. Of ik niet gewoon 3x in de week naar de sportschool moest gaan, mijzelf niet tot de bodem moet vermoeien. Inmiddels weet ik het zeker, het fanatiek trainen voor een doel vind ik fijn, dat wil ik absoluut niet missen. In 2018 zal ik gewoon weer aan de start staan van verschillende triatlons, ik heb er nu al zin in!
Wat heb jij allemaal meegemaakt op sportief vlak afgelopen jaar? Laat het me weten in de comments hieronder of via mijn instagram pagina.
0 reacties
Trackbacks/Pingbacks